به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران شیراز؛ این عارف بزرگ و شاعر در سال 689 قمری در کرمان بدنیا آمده و از شاعران دوره حکومت ایلخانان بوده که در زمینه شعر ، عرفان ، ریاضیات و طب مهارت داشته و به وی نسبت مرشدی داده شده که به سبب انتساب او به فرقهٔ مرشدیه یعنی پیروان شیخ ابواسحق کازرونی بوده و بعضی از تذکره‌نویسان به او عنوان‌های 'نخلبند‌ شعرا' و 'خلاق‌المعانی' و 'ملک‌الفضلا' نیز داده‌اند، تخلص او در همهٔ شعرهایش 'خواجو' است که خود مصغر خواجه و این تصغیر از باب تحبیب است.

سبک نوشتاری خواجو به سبک عراقی بوده و بنابر روش ادیبان زمان از بیشتر دانش‌های عصر خود بهره داشته ،مانند نجوم و هیئت ذیفن ، درجه سخن خواجو در قصیده و غزل و دیگر انواع شعر قدرت او را در سخنوری نشان می‌دهد.

قسمتی از قصیده‌های خواجو در زهد و وعظ و قسمتی در توحید و نعت و بعضی در منقبت بزرگان دین و برخی از آنها شامل مطلب‌های انتقادی است. وی به شیوهٔ نظامی به نظم ساقی‌نامه مبادرت کرده و از دیگر آثار وی مجموعهٔ شعرهایش بوده که متجاوز از چهل هزار بیت بوده و مفاتیح‌القلوب متخبی از شعرهای او است، رسالةالبادیه به نثر در سوانح سفر مکه، رسالهٔ سبع‌المثانی در مناظرهٔ شمشیر و قلم، رسالهٔ مناظرهٔ شمس و سحاب به نثر در آورده و دیوانش که به دو بخش 'صنایع‌الکمال' و 'بدایع‌الجمال' تقسیم شده مشتمل بر انواع قصیده، غزل، قطعه، ترجیع، ترکیب، مثنوی و رباعی بوده و این قصیده‌ها گاه در مدح و گاه در وعظ و بخشی از آنها در منقبت بزرگان دین است.

همچنین مثنوی شش گانه او که خواجو در سرودن آنها به نظامی و فردوسی نظر داشته: سام نامه، همای و همایون و گل و نوروز است.

آرامگاه این شاعر بزرگ در قسمت غربی تنگ الله اکبر و مشرف بر دروازه قرآن قرار گرفته و بر بالای قبر خواجو، سنگ قبری قرار دارد که هیچ کتیبه‌ای بر روی آن نوشته نشده ، مگر در بالای سنگ که آیه‌ای از قرآن به خط ثلث بر روی آن حجاری شده و در بالای سر و پایین قبر ، دو ستون سنگی کوچک قرار دارد و کمی بالاتر از قبر سه غار وجود دارد که یکی از غارها محل عبادت و ریاضت خواجو و دیگر زاهدان بوده است.

این عارف و شاعر بزرگ در سال 753هجری قمری در سن 64سالگی در شیراز درگذشت.

انتهای پیام/ ض