به گفته «آدی زیترین» سرپرست تیم تحقیقاتی موسسه فناوری کالیفرنیا، این شیئ می‌تواند یک نمونه منحصر بفرد از یک جمعیت زمینه‌ای و فراوان از کهکشان‌های بسیار کوچک و کم‌نور در 500 میلیون سال پس از انفجار بزرگ (Big Bang)‌ باشد؛ کشف نمونه های بیشتر به درک بهتر شکل‌گیری و تکامل کهکشان‌ها و کائنات کمک می‌کند.

این مطالعه یکی از قابل اعتمادترین اندازه‌گیری‌ها از یک کهکشان دوردست محسوب می‌شود، چرا که محققان از دو روش مجزا برای تعیین فاصله آن تا زمین استفاده کردند.

تلسکوپ فضایی هابل به همراه تلسکوپ فضایی اسپیتزر و رصدخانه اشعه ایکس چاندار اقدام به بررسی خوشه‌های بزرگ کهکشانی کردند؛ این خوشه‌های بقدری بزرگ بودند که گرانش آنها موجب انحراف نور، بزرگنمایی، درخشندگی و تحریف اشیاء پس زمینه در پدیده‌ای موسوم به همگرایی گرانشی (gravitational lensing) شدند.

محققان از روش تجزیه و تحلیل رنگ برای کشف فاصله کهکشان از زمین استفاده کرده و با اطمینان 95 درصدی اعلام کردند که این شیئ در فاصله 13 میلیارد سال نوری قرار دارد؛ این کهکشان جرمی معادل 40 میلیون خورشید داشته و نرخ تولید ستاره در آن یک ستاره در هر سه سال است.