به گزارش خبرنگار بین‌الملل خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دقیقا 68 سال پیش در روزهای تابستانی نفس‌گیر مرداد 1947 مبارزه و انشقاق در جامعه هندی‌ها سرانجام به نتیجه‌ای رسید و استقلال آن از بریتانیایی که حالا با از دست دادن هند دیگر "کبیر" نبود، محقق شد. استقلال از انگلیس اما پایان مبارزه در شبه قاره رنگین هند نبود بلکه نوع مبارزه را در آن تغییر داد.

جدایی از انگلستان خراشی را دربازوی راست شبه قاره کشید و آن را اندکی کوچک‌تر کرد؛ پاکستان از "هند بریتانیا" جدا و مبارزه‌ای نوین آغاز شد.

جدای از تلاش‌های استقلال‌طلبانه رهبران و مردم هند بریتانیا، بسیاری تفاوت‌های مذهبی را عامل چند تکه شدن هند می‌دانند. در واقع پس از دو نیم شدن هند بریتانیا به هند و پاکستان، هند به کشوری سکولار با اکثریتی هندی و اقلیتی مسلمان و در مقابل پاکستان به جمهوری اسلامی با اکثریتی مسلمان تبدیل شدند.

در پی کشیده شدن خط مرزی بین مردمی که تا دیروز با یک دیگر زیر یک آسمان زندگی می‌کردند بزرگترین سیل مهاجرتی تاریخ بشر شکل گرفت و بیش از 14 میلیون تن از هندی‌ها، مسلمانان و سیک‌ها مجبور به ترک خانه‌های خود در دو طرف مرز شدند.

از همین روزها درگیری بزرگ دو کشور تازه استقلال یافته شکل گرفت و با بروز سه جنگ بین دو کشور تداوم یافت؛ درگیری‌هایی که با آغاز "مذاکرات ترکیبی" از سال 1998 هم‌چنان گاه و بیگاه ادامه دارند.

اما حضور نخست‌وزیر پاکستان در مراسم تحلیف همتای هندی‌اش در سال گذشته امیدها برای بهبود روابط بین این دو قدرت اتمی را افزایش داد.

پس از آن نارندرا مودی، نخست‌وزیر ناسیونالیست هند و نواز شریف همتای پاکستانی‌اش در حاشیه نشست سازمان همکاری شانگهای در اوفای روسیه با یکدیگر دیدار و توافق کردند تا "سرتاج عزیز" مشاور امنیت ملی نخست وزیر پاکستان طی روزهای اول و دوم شهریور در دهلی‌نو با همتای هندی خود دیدار و درباره یک سری مسائل میان دو کشور با هدف کاستن از تنش‌ها و اختلافات دیرینه، مذاکره کند.

در بیانیه مشترکی که از سوی روسای دو کشور پس از دیدار در اوفا منتشر شد، طرفین تاکید کردند که این دوره از مذاکرات با تمرکز بر "مبارزه با تروریسم" برگزار می‌شود.

پس از آن اما سوشما ساواراج، وزیر خارجه هند برای برگزاری این مذاکرات پیش شرط‌هایی را مطرح کرد؛ پیش شرط‌هایی که با عدم پذیرش از سوی طرف مقابل به تعلیق این گفت‌وگوها انجامید.

دولت هندوستان دو مسئله را به عنوان پیش شرط‌های خود برای حضور دراین مذاکرات مطرح کرد: محدود بودن تمامی مسائل تحت موضوعیت مبارزه با تروریسم و لغو هرگونه دیدار مقامات پاکستانی با رهبران جدایی‌طلبان منطقه کشمیر.

طرف پاکستانی با اعلام این مسئله که هدف از مذاکرات باید کاهش تنش‌ها و افزایش اعتماد در جهت عادی‌سازی روابط باشد از پذیرش هر گونه پیش شرطی سر باز زد. گفته می‌شود اخیرا کمیسیونر عالی پاکستان در دهلی نو از رهبران جدایی طلب این منطقه برای دیدار به سر تاج عزیز دعوت کرده بود.

این در حالی است که پیش از این و در اوت 2014 نیز مذاکرات وزرای خارجه دو کشور با دلایل مشابهی لغو شده بود.

عمر بحران منطقه کشمیر و جامو اما به دوران جدایی این دو کشور از یکدیگر برمی‌گردد. کشمیر در زمان جدایی این دو کشور از یکدیگر با اکثریتی مسلمان تحت رهبری شاهی بود که در میان درگیری‌ها ترجیح داد بی‌طرف بماند و در عوض از سران هر دو طرف بخواهد جدایی این منطقه را به رسمیت بشناسند. با وجود توافقی که بین رهبر کشمیر و پاکستان به صورت موقت امضا شده بود نیروهای پاکستانی مدت کوتاهی پس از جدا شدن از هند به کشمیر لشکرکشی کردند. در مقابل پادشاه کشمیر از هندی‌ها درخواست کمک کرد و برای اطمینان یافتن درباره کمک نظامی هند به کشمیر در مقابل پاکستان حکم الحاق کشمیر به هند را امضا کرد. پس از ورود نیروهای هندی به کشمیر جنگ اول دو کشور هند و پاکستان آغاز و با میانجیگری سازمان ملل با تاکید بر ضرورت برگزاری رفراندوم در کشمیر آتش‌بسی برقرار شد. 10 سال بعد شمال کشمیر تحت عنوان کشمیر آزاد به پاکستان پیوست و درگیری‌های منطقه‌ای در کشمیر و جامو ادامه یافت تا اینکه در سال 1972 پاکستان شرقی یا همان بنگلادش از پاکستان اعلام استقلال کرد و جنگ دوم بین دو کشور هند و پاکستان آغاز شد. با حمایت هند از بنگلادش در مقابل پاکستان و جدایی این منطقه از حکومت اسلا‌م‌آباد در نهایت آتش‌بس دیگری بین دو کشور برقرار شد که در آن "خط کنترل" یا "خط آتش‌بس" به عنوان مرز بین دو کشور تعیین شد.

با وجود تعیین این خط طرف پاکستانی هنوز تاکید می‌کند که طی حملات نظامی خود این منطقه را اشغال کرده در حالی که طرف هندی با استناد به حکم الحاق این منطقه معتقد است کشمیر و جامو متعلق به هند است و همین موضوع علت تداوم درگیری‌ها و دشمنی‌ها بین دو کشور است.

با این حال مقامات نظامی دو کشور قرار است در روز 15 شهریور در شهر دهلی برای گفت‌وگو درباره مسائل مرزی با یکدیگر دیدار کنند. جدای از احتمال لغو این دیدار برخی معتقدند این جلسه نیز با توجه به عدم پیشرفت در گفت‌وگوهای قبلی و هم چنین تداوم تیراندازی‌ها در مرز بین دو کشور به نتیجه‌ای منجر نخواهد شد. خبرهای چند روز آتی روشن خواهند کرد که آیا مقامات دو کشور برای حل بحران 70 ساله خود تدبیری خواهند اندیشید یا به سیاق گذشته نه!

انتهای پیام