انسان باید ابتدا از مسائل مادی بگذرد و سود و زیان در نظر او یکسان گردد تا روزنه ای از توحید و خلوص در قلب او باز شود. کسی که دلش از افکار پریشان مادی مالامال است و ظرف روحش از غم ها و غصه های جانکاه مملو است، امکان ندارد که با خدا ارتباط حقیقی پیدا کند. باید از تمام غم ها خالی شد تا غم او و فکر او در روح پیدا شود. حافظ می گوید:



چون غمت را نتوان یافت به جز در دل شاد

ما به امید غمت ،خاطر شادی طلبیم ..



کسی که وقتی سودی نصیبش می شود، بی اختیار می گردد و خودش را گم می کند، امکان ندارد وقتی ضرر کرد، ناراحت نشود؛ این آدم دائما در حال اضطراب است..



حضرت علی علیه السلام می فرماید: و من استشعر الشغف بها ملات ضمیره اشجانا لهن رقص علی سویداء قلبه هم یشغله و غم یحزنه کذلک حتی یوخذ بکظمه



کسی که وقتی دنیا به او رو می آورد، خوشحال می شود، باطن روحش همیشه گرفتار غصه ها و غم های جانکاه خواهد بود و فکر آینده و غم گذشته تا دم مرگ آزارش می دهد. این آدم- که اسیر نفع و ضرر و اقبال و ادبار مردم می باشد- چگونه ممکن است راهی به توحید و خلوص پیدا کند؟!

پس اگر بخواهیم از صفت خلوص بهره مند شویم، فقط یک راه دارد و آن آزاد شدن از افکار مادی است..



بخشی از نامه علامه طباطبایی به فرزند