ابرنواختر 0509-67.5 در ابرهای ماژلانی بزرگ واقع شده است و کهکشان کوچکی است که حدود 17 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. ابرنواختر ه ساختار باقی‌مانده از انفجار ستاره‌ای که ابرنواختر است، می‌گویند.

ستونی از گازهای کهکشانی در سحابی عقاب (M16 Eagle Nebula)

کلوزآپی بسیار زیبا از تجمع ابر و بادهای کهکشانی که سحابی شکارچی (LL Orionis) را تشکیل داده‌اند. سحابی شکارچی که به نام سحابی جبار هم معروف است تنها سحابی آسمان است که با چشم غیرمسلح هم دیده می‌شود. مکان این سحابی در جنوب کمربند شکارچی است. نام انگلیسی آن نیز Orion Nebula است.

بخشی از سحابی رتیل (Tarantula Nebula) که در میان تجمع عظیمی از ابرهای ماژلانی قرار گرفته است. LMC کهکشانی است که به دور کهکشان ما و راه شیری گردش می‌کند و به صورت حبابی تیره در آسمان زمین دیده می‌شود. سحابی رتیل یک سحابی معروف در صورت فلکی ماهی زرین است. این سحابی درخشان ترین جرم غیر ستاره ایست که تا کنون کشف شده است٬ به حدی که اگر جای سحابی جبار درکهکشان راه شیری قرار داشت می توانست روی زمین سایه ایجاد کند.

مجموعه‌ای از اجرام آسمانی طوفانی که با نام سحابی شاه‌تخته شناخته می‌شود. این سحابی در صورت فلکی شاه‌تخته قرار دارد. فاصله آن از زمین 7500 سال نوری است و در نیم‌کره جنوبی آسمان واقع شده است.

کهکشان مارپیچ که با نام NGC 1433 شناخته می‌شود حدود 32 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. کهکشان‌های مارپیچی عموما به صورت یک دیسک چرخان هستند که از چند بازو تشکیل شده‌اند و ستارگان در آن قرار دارند. در مرکز آنها نیز یک برآمدگی کره مانند است و محل تجمع ستارگان پیر است.

نور باقی‌مانده از ستاره خورشید مانندی که در حال مرگ است. این ستاره به نام‌های سحابی آنت، Menzel 3 و Mz3 نیز شناخته می‌شود.

نمایی از کهکشان مارپیچ که در قسمت زرد مرکزی آن، ستاره‌های پیر قرار دارند.

اکوی نوری ستاره V838 Mon که حدود 6 سال نوری قطر دارند. وی 838 تک‌شاخ، ستاره‌ای در صورت فلکی تکشاخ است. در این تصویر که در سال 2002 میلادی توسط هابل ثبت شده است، این ستاره را نشان می‌دهد که در حال فوران مواد به بیرون است. با گذشت زمان پرتوهای نور درخشان ستاره ابر بسیار بزرگی از گاز و غبار را روشن کرد که پهنایش به یک سال نوری می‌رسید. گروهی از اخترشناسان حدس می‌زنند این منظره، صحنهٔ نابودی سامانه ستاره ای ستارهٔ وی۸۳۸ تک‌شاخ باشد. آن‌ها می‌گویند گویی ستارهٔ مادر سیاراتش را بلعیده است.

مجموعه ستاره‌ای NGC 2060 در قلب سحابی رتیل قرار دارند. این مجموعه اندازه‌ای برابر با 170 هزار سال نوری از ابرهای ماژلانی دورتر است و در کهکشان راه شیری است.

یکی از بزرگ‌ترین تصاویر ساخته شده از عکس‌های هابل که میلیون‌ها ستاره را در اطراف 30 Doradus نشان می‌دهند. 30 Doradus نام دیگر سحابی رتیل است که در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد.

عکسی از منطقه کوچکی از ستاره M17 که به نام سحابی اومگا نیز شناخته می‌شود. این سحابی در فاصله 5500 سال نوری از زمین قرار دارد. سحابی اومگا با اسم‌های سحابی قو یا سحابی نعل اسبی نیز شناخته می‌شود و در منطقه اچ دوم (H II) در صورت فلکی کمان قرار دارد . دهانه این سحابی حدود ۱۵ سال نوری قطر دارد . قطر مادهٔ میان ستارها که خود سحابی اومگا نیز بخشی از آن است ٬ ۴۰ سال نوری است. جرم کل سحابی اومگا ۸۰۰ برابر جرم خورشید است .

U Camelopardalis یا به اختصار U Cam، ستاره‌ای در صورت فلکی زرافه است. ستاره های صورت فلکی زرافه کم نور و بی‌نام هستند.

تصویری از سحابی عقاب (Eagle Nebula) که برجی از گازهای کهکشانی را تشکیل داده است. سحابی عقاب یک خوشه ستاره‌ای باز جوان در صورت فلکی مار است.

تصویری از جاذبه زیبای کهکشان Arp 147. این کهکشان نوعی کهکشان حلقوی است که در دورترین نقطه دید آسمان ما قرار دارد. کهکشانی که در سمت چپ واقع شده است، دایره‌ای است و نمونه‌ای که در سمت راست است نیز حلقه‌ای از نورهای آبی را در اطراف خود نمایش می‌دهد.

تصویری رنگارنگ از ستاره‌های آسمانی و کهکشانی که ستاره‌های جوان درخشش بیشتری دارد و در میان غبارهای آسمانی خودنمایی می‌کنند.

عکسی از سحابی Pencil که ابرنواختر ی از ستاره‌هایی را نشان می‌دهد که هزاران سال پیش منفجر شده‌اند.

تصویری از کهکشان دو شاخک که زوج‌کهکشان برهم‌کنشی ان‌جی‌سی ۴۰۳۸ و ان‌جی‌سی ۴۰۳۹ است. دوشاخک در صورت فلکی کلاغ قرار دارد و حدود 60 میلیون سال نوری از زمین دور است. در نتیجه تولد میلیاردها ستاره این دو کهکشان با هم جفت شده‌اند و خوشه منسجمی را تشکیل داده‌اند.

عکسی از سحابی پروانه که تصویری بسیار زیبا از گازهای فشرده را نشان می‌دهد. سحابی پروانه که با نام سحابی حشره هم شناخته می‌شود، یک سحابی سیاره‌نمای دوقطبی است که در صورت فلکی کژدم واقع شده‌است. ساختار این سحابی، یکی از پیچیده ترین ساختارهایی است که در سحابی‌های سیاره‌نما مشاهده شده‌است. طیف نوری سحابی پروانه، نشان می‌دهد که ستاره مرکزی آن یکی از داغ‌ترین ستاره‌ها در کهکشان است؛ آن چنان که دمای سطح آن بالای 200 هزار درجه کلوین و بیانگر این است که اندازه این ستاره باید بسیار بزرگ باشد.

تصویری از سحابی که حدود 170 هزار سال نوری از زمین فاصله دارد.

تصوری از کهکشان «سیاه‌چشم». به این دلیل به آن سیه‌چشم می‌گویند که حلقه‌ای سیاه اطراف فرم مارپیچی آن را فراگرفته است. نام دیگر این کهکشان، «زیبای خفته» است و در صورت فلکی گیسو قرار دارد.