به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از «اینترسپت»، زمانی که «صدام حسین» در سال 2003 توسط نیروهای آمریکایی در عراق دستگیر شد، طرفداران جنگ عراق از جمله «جو لیبرمن» و «جان کری» در آمریکا با غرور هر چه تمام این رویداد را به عنوان دلیلی بر حقانیت این جنگ مطرح کردند و به تمسخر مخالفان جنگ عراق پرداختند. از سوی دیگر در سال 2011 نیز آن هنگام که «معمر قذافی» بواسطه بمباران ناتو مجبور به فرار از طرابلس شد، باز هم حامیان مداخله جویی‌های آمریکا بازی مشابهی را آغاز کردند و سعی داشتند تا می‌توانند از این رویداد به نفع خود سوءاستفاده کنند به گونه‌ای که پس از کشته شدن قذافی جشنی بر پا کردند و لیبی را به عنوان الگویی برای مداخلات آینده غرب معرفی کردند. در آن زمان روزنامه «نیویورک تایمز» با انتشار سرمقاله خود در صفحه نخست یکی از شماره هایش اینگونه تیتر زد که «تاکتیک های آمریکا در لیبی می تواند به عنوان الگو و نمونه ای برای اقدامات بعدی مورد استفاده قرار گیرد». این روزنامه در سرمقاله خود نوشت: «اگرچه نمی توان هنوز جنگ در لیبی را موفقیتی کامل برای منافع آمریکا عنوان کرد، اما وقایع اخیر فرصتی را در اختیار مشاوران ارشد اوباما قرار داده تا مدعی یک پیروزی مهم برای دکترین اوباما در خاورمیانه شوند؛ دکترینی که در ماه های اخیر به شدت مورد انتقاد قرار گرفته بود.»

در همین زمان بود که سیل انتقادها از سوی نخبگان حامی جنگ در آمریکا روانه مخالفان شد. رهبران فرانسه و انگلیس وارد لیبی شدند و همچون قهرمانان فاتح با غرور تمام در این سرزمین قدم زدند. از سوی دیگر مقامات کانادایی و آمریکایی مراسم باشکوه جشن پیروزی در جنگ را برپا کردند و به مطرح کردن اظهاراتی مغرورانه درباره فتوحات اخیرشان پرداختند.

اما آنچه از همان ابتدا نیز مشخص بود این بود که تمام این رفتارها کاملا ناپخته بود. از سال 2011 به بعد لیبی نیز همچون عراق به سرعت مسیری رو به فروپاشی را پس از حمله غرب به این کشور طی کرد و به سرعت در باتلاق حضور شبه نظامیان، جنگ های فرقه‌ای، نابودی اقتصادی و هرج و مرج و بی قانونی کامل فرو رفت. و متأسفانه آن به اصطلاح افراد بشردوستی که از مداخله غرب در لیبی حمایت می کردند زمانی که جشن های پیروزی و تلاش برای تمسخر مخالفان این اقدام به اتمام رسید، این کشور را نیز به طور کامل فراموش کردند.

و اینک غرق شدن لیبی در باتلاقی که غرب برایش به ارمغان آورد دیگر تکمیل شده است. روزنامه نیویورک تایمز در یکی از شماره های اخیر خود به نقل از «برناردینو لئون» فرستاده سازمان ملل به لیبی نوشت: «لیبی به ورطه نابودی کشیده شده است. وضعیت این کشور از لحاظ اقتصادی، مالی و سیاسی فاجعه بار است.» اما آنچه سرمقاله نیویورک تایمز فراموش کرده بود به آن اشاره کند این بود که همین غربی ها و سازمان ملل بودند که از مداخله نظامی در لیبی حمایت کردند و در ماه های گذشته که لیبی مسیر سقوط و نابودی را طی می کرد هیچ توجهی به آن نشده بود، شاید آن زمان اقدامی موثر می توانست صورت بگیرد و این کشور را نجات دهد. شاید بهتر باشد اینطور بگوییم که کشورهای عضو ناتو که در ابتدا لیبی را بمباران کردند تا حکومت این کشور را سرنگون کنند، همگی سرگرم جشن های پیروزی خود شدند و این کشور را به فراموشی سپردند.

در میان این خلاء سیاسی در لیبی، داعش نیز وارد میدان شده است. نیروهای داعش به تازگی ویدئوی جدیدی را منتشر کردند که سربریدن 21 مسیحی مصری را در لیبی به تصویر می کشید. این هشداری است درباره اینکه داعش به اروپا بسیار نزدیک شده است. خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی هشدار داد: «نیروهای داعش مقری را درست در 800 کیلومتری جنوب ایتالیا برای خود برپا کرده اند». همین اخبار نیز باعث شده تا طرح هایی برای مداخله نظامی جدید در لیبی مطرح شود.

دولت مصر نیز پس از انتشار این ویدئو چندین نقطه از خاک لیبی را به بهانه داعش هدف بمباران خود قرار داد و از سوی دیگر ایتالیا هشدار داد که داعش در چندقدمی اروپا است و فرانسه و مصر نیز از شورای امنیت سازمان ملل خواستند تا در خصوص بحران تازه در لیبی تشکیل جلسه دهد. چیزی نمانده تا شاهد مداخله نظامی جدید غرب در لیبی باشیم و در این صورت چنین اقدامی را نیز تنها راه و منطقی ترین راه ممکن جلوه خواهند داد و مخالفان نیز به حمایت از داعش متهم خواهند شد.

اما آنچه مسلم است، جنگ‌های غرب تنها به ایجاد دشمنی بی حد و حسابی علیه غرب خواهد انجامید که همین نیز به عنوان توجیهی برای ادامه این جنگ ها مورد سوء استفاده قرار می گیرد. درست همانند جنگ عراق که به ایجاد فرصت هایی مناسب برای گسترش حضور القاعده در این کشور و بعدها نیز داعش منجر شد. بمباران های بی رحمانه و قتل عام غیرنظامیان به وسیله هواپیماهای بدون سرنشین غرب در یمن بود که به القاعده در این کشور پر و بال داد و آنها را قدرتمندتر کرد. حتی «هیلاری کلینتون» وزیر خارجه سابق آمریکا نیز خود اعتراف کرده بود که آمریکا با تجهیز و پشتیبانی از نیروهای «مجاهدین» خارجی برای مقابله با تهاجم شوروی در افغانستان، القاعده را بوجود آورده است. کسانی که امروز با آنها می جنگیم، همانهایی هستند که 20 سال پیش خودمان قدرتمندشان کردیم. و حالا این بار نوبت تکرار تجربیات اشتباه گذشته در لیبی است.

جای هیچ بحثی وجود ندارد که نظامی گری آمریکا دقیقا همان اتفاقی را رقم می زند که آمریکا قصد دارد به قول خود، مانع از وقوع آن شود و همین امر نیز بهانه ای جدید و جدیدتر به دست دولت آمریکا می‌دهد تا به جنگ های پایان ناپذیر خود در اقصی نقاط دنیا ادامه دهد. و تمام این تلاش ها تنها بهانه ای است برای زمینه سازی ادامه جنگ طلبی‌ها و سلطه جویی‌های آمریکا در جهان. لیبی ورای یک الگو باید زمینه ای باشد برای رسوا کردن حامیان جنگ‌های به اصطلاح بشردوستانه. چرا که دلیل ورود دولت ها به این گونه جنگ‌ها اهداف بشردوستانه نیست و این تنها بهانه‌ای است برای سرپوش گذاشت بر اهداف اصلی و سودجویانه شان.