یک موضوع معروف در کلاس انشانویسی مدرسه‌ها، در چهل پنجاه سال پیش، «علم بهتر است یا ثروت؟» بود که کم‌کم صورت مَثَل سائره یافت و انواع حکایت‌ها پیرامون آن شکل گرفت. در آن سال‌های دور انتظار می‌رفت که شاگرد مدرسه انشای خود را با عبارت معروف «البته واضح و مبرهن است که علم بهتر است...» آغاز کند. اما، گویا به شکلی ناسازه‌وار (پارادوکسیکال) همگان در بیرون از مدرسه معترف بودند که ثروت بهتر است، چرا که کار شخصی را بهتر راه می‌اندازد! به نظر می‌رسد که جوهره‌ و هدف پرسش یادشده، تاکید بر اصالت کار درازمدت و سودرسان‌ به‌ همه (کار علمی) در برابر کار زودبازده و مفید به حال خود (ثروت‌اندوزی) بوده است. در موضوع حفظ آبخیزهای کشور هم سوگمندانه باید گفت که با وجود تظاهر همگانی به آگاهی بر ارزش کوهستان‌ها در تولید و نگاهداشت آب که سودمند برای همگان است، اما "ثروت" (در معنای فایده‌ی شخصی) است که خط خود را در جامعه به پیش می‌برد. صاحبان ثروت (که این‌روزها، با عنوان احترام‌آمیز "کارآفرین" خوانده می‌شوند) افراد یا گروه‌های بسیار کوچک دارای نفوذهستند که به راحتی امکان دسترسی به محافل تصمیم‌گیرنده را دارند. این کارآفرینان محترم می‌توانند با گرفتن کاغذهایی به نام "مجوز" جنگل را ببُرند، کوه را ببَرند، و هزاران کار کوچک محلی را نابود سازند تا یک کسب بزرگ برای خود و کاری برای چند نفر راه بیاندازند. یک روند خصوصی‌سازی در کشور در حال پیشرفت است که با عنوان‌های فریبنده‌ا‌ی مانند برون‌سپاری، اجرای اصل چهل و چهار قانون اساسی، و سپردن کار مردم به مردم، در واقع پروژه‌ی تبدیل منابع ملی به اموال شخصی یا فدا کردن منافع همگانی به نفع گروه‌های خاص را پیش می‌برد. در موضوع بهره‌برداری از سنگ مس یا آهن در کوهستان بهرآسمان (استان کرمان، شمال شهر جیرفت) هم، مانند دیگر معدن‌ها، دولت با گرفتن مبلغ اندکی به عنوان حقوق مالکانه، منابع طبیعی ملی را در واقع به "زر ناسره" خواهد فروخت. دارندگان منافع در این طرح، از ارزش ماده‌ی معدنی که برداشت خواهد شد، از "توسعه‌ی اقتصادی"، و از ایجاد شغل می‌گویند، اما از نابود شدن آبخیز و چراگاه، از آلوده شدن منطقه به غبار و سم‌های ناشی از برداشت گستره‌ی سنگ، از تخریب چشم‌انداز و جاذبه‌های طبیعی، از اثر منفی راه‌های دسترسی بر زیست‌بوم منطقه، و از برهم خوردن آسایش و امنیت عشایر و روستانشینان بر اثر شدآمد خودروهای فوق سنگین چیزی نمی‌گویند. ذخیره‌های معدنی، البته از ثروت‌های ملی هستند که برداشت آن‌ها می‌تواند نقشی در ارتقای اقتصاد ملی داشته باشد، اما در کوهستان‌های پرشیب که دست‌کاری در سامانه‌های طبیعی سبب فرسایش شدید و جبران ناپذیر خاک و همچنین موجب وارد شدن آسیب جدی به منابع ارزشمندتر آب می‌شود، نباید معدن‌کاری کرد. از این‌رو، مخالفت عشایر و روستانشینان اطراف بهرآسمان و همچنین کشاورزان شهر جیرفت و کنشگران محیط زیست با برداشت از معدن‌های این منطقه که عنوان "حفاظت شده" دارد و یک گنجینه‌ی ملی تنوع زیستی هم هست و نگاهداشت آن بخشی از تعهدهای جهانی کشور به معاهده‌های بین‌المللی به شمار می‌رود، درست و قانونی است. در روز 25 مهر، ده‌ها کوه‌نورد به همراه محیط‌بانان اداره‌ی محیط زیست جیرفت در منطقه‌ی بهرآسمان گرد هم آمدند و ضمن جمع‌آوری زباله‌های بخشی از یک مسیر صعود، به عنوان نمایندگان ده‌ها گروه و انجمن کوه‌نوردی، برای چندمین بار اعتراض خود را به طرح برداشت سنگ آهن یا مس در این زیستگاه و آبخیز کم‌مانند اعلام داشتند. گروه‌های کوه‌نوردی جیرفت و دیگر شهرهای استان کرمان، هیات کوه‌نوردی شهرستان جیرفت، انجمن کوه‌نوردان ایران، گروه دیده‌بان کوهستان، انجمن دوستداران دماوند، انجمن پایشگران محیط زیست ایران، انجمن حرمت حیات، انجمن داوطلبان سبز، و انجمن مهندسان معمار دانشگاه تهران از جمله سازمان‌هایی هستند که به همراه چند هزار تن از افراد دوستدار طبیعت، تومار مخالفت با هرگونه معدن‌کاری در بهرآسمان را امضا کرده‌اند.