به گزارش خبرنگار رادیو تلویزیون باشگاه خبرنگاران؛ به نظر می‌رسد باید سریال‌های مناسبتی را از منظر دیگری تعریف کرد و آن را صرفا با عناصرو مولفه های مناسبت های تقویمی گره نزد.



هر سریالی که بتواند مساله روز جامعه را که تعداد زیادی از مردم را با خود درگیر کرده و سویه عمومی و همگانی دارد و به عبارت بهتر دغدغه عمومی جامعه است در قالب قصه و تصویر روایت کند به معنای واقعی یک سریال مناسبتی است و بر همین اساس می توان سریال دیگری به کارگردانی احمد کاوری را یک سریال مناسبتی تمام عیار دانست. نه از این رو که در شب های قدر و ماه رمضان به روی آنتن رفته است و یا مثلا به رسم و رسوبات رمضانی توجه کرده و نه حتی به این دلیل که مفاهیم و ارزش های دینی را دستمایه قصه خود قرار داده که بیش از همه به این دلیل که به درک درستی از جامعه شناسی زمان خود رسیده و نوع نگاهش به درام برآمده از یک نیاز اجتماعی در جامعه امروز ایران است.



جامعه ای که مردمش دیگر مثل گذشته دیگری برایش اهمیت ندارد! جامعه ای که چنان در فردیت افراطی مدرنیسم غرق شده که دیگر نوع دوستی، همدلی و اتحاد را فراموش کرده، انسان امروزی چنا در لاک تنهایی و غار فردیت خود فرو رفته که جز خود را نمی بیند و جز خود را نمی خواهد! غربت و تنهایی در دل این همه جمعیت و شلوغی محصول جامعه ای است که دیگر به دیگری فکر نمی کند و کاوری چه هوشمندانه و چه به موقع دست روی این آسیب بزرگ فرهنگی/ اجتماعی ما گذاشته وفقدان این فضیلت انسانی و پیامدهایش را به مخاطبان گوشزد می کند. دیگری کلیت قصه خود را بر مبنای همین توجه به دیگری و حتی تقدم او بر خود گذاشته است. داستان آن با محوریت موضوع اهدای عضو پیش می رود، قصه این کار درباره ی جوانی به نام علی است که هم از پدر پیر خود نگهداری می کند وهم نقش موثری در زندگی خواهرش دارد. او فردی خیرخواه است. به بچه های بی سرپرست پرورشگاه سر زده و زندانیان تنها را رایگان به مقصد می رساند تا این که در سالروز تولدش اتفاقی رخ داده و نظم زندگی اش به هم می خورد و.... 



دیگری اگرچه یک مینی سریال است اما تعدد رخدادها و تنوع سکانس‌ها و موقعیت‌های دراماتیکی آن موجب شده تا ریتم و ضربآهنگ خوبی پیدا کرده و به ویژه با بازی محوری و تاثیرگذار امین حیایی مخاطب را با خود درگیر و همراه می کند. امین حیایی در نقشی مثبت و خیر که علی رغم نیازمند بودن خودش به فکر کمک و دستگیری دیگران برآمده و لذت زندگی او فداکاری و ایثاریست که در حق دیگران دارد.خوشبختانه لحن و ساختار روایی قصه به گونه ای پیش می رود که تاکید بر مفاهیم و ارزش های انسانی/ دینی موجب دافعه و اشباع شدگی مخاطب نشده و کارکردی بازخورنده ندارد. انتخاب این قصه و لحن و زبان آن شاید کمک کند که احترام و توجه به دیگران و پرهیز از خودمحوری و خودبینی در جامعه ما کمرنگ شد و نوع دوستی و محبت بار دیگر احیا شود.





انتهای پیام/ اس