عده ای تاکید کردند که مراد از این دو خط آبی، یکی نیل و دیگری فرات است. همان دو خطی که در توهمات صهیونیستی خطوط مرزی سرزمینی را به نمایش می گذارد که ادعا می شود به بنی اسرائیل وعده حکمرانی بر آن داده شده است.

حالا نزدیک 160سال پس از رونمایی از چنین پرچمی، صهیونیست هایی که علاوه بر اشغال فلسطین، ایده تصاحب اردن، بخش های بزرگی از مصر و قسمت هایی از عراق و سوریه را نیز در سر می پرورانند، تلاش دارند با قتل عام فلسطینیان و نسل کشی بی رحمانه مسلمانان، زمینه را برای برداشتن گام های بعدی در راستای تسلط بر خاورمیانه مهیا کنند؛ آن هم به کمک متحدان تروریست خود در منطقه!

صهیونیست هایی که در نیمه قرن 19 ایده های افراطی خود را برای تسلط بر خاورمیانه و سرزمین هایی که در برخی آموزه های تاریخی، سرزمین موعود یا همان «صهیون» نامیده می شد مطرح کرده بودند، سال 1897 رسما جنبش سیاسی صهیونیسم را تشکیل داده و 20سال صبر کردند بیانیه بالفور زمینه را برای اشغال فلسطین مهیا کند. این زمینه سازی پس از آن انجام شد که بعد از پایان جنگ جهانی اول و سقوط امپراتوری عثمانی، قیمومیت فلسطین به بریتانیا سپرده شد و همین امر آغازی شد بر اجرای دسیسه انگلیسی تشکیل دولت یهود در خاورمیانه. دسیسه ای که اجرایی نشد تا بیست ونهم نوامبر ۱۹۴۷ میلادی، سازمان ملل متحد، طرح تقسیم فلسطین به دو کشور اسرائیل و فلسطین و اداره شهر اورشلیم، به صورت بین المللی را تصویب کرد و هرچند از فردای این مصوبه، فلسطینیان در درگیری با صهیونیست ها، با تقسیم سرزمین مادری خود مخالفت کردند، اما در نهایت در چهاردهم می ۱۹۴۸ هم زمان با پایان قیمومیت بریتانیا بر فلسطین، دولت اسرائیل با صدور منشور استقلال، اعلام موجودیت کرد و با حمایت کشورهای غربی، حتی توانست مقاومت کشورهای عرب منطقه را نیز درهم بشکند.

با نگاهی به فرآیند شکل گیری رژیم صهیونیستی می توان دریافت که این کشور مجعول، اولین کشور بدون جمعیت تاریخ است. کشوری که مرزهای آن کاملا سیاسی و نه طبیعی انتخاب شده و فرآیند تاسیس آن تحت تاثیر مهاجرت اجباری یهودیانی بوده است که در جریان جنگ جهانی دوم و با تاکید رسانه ای ویژه بر قتل عام شان توسط هیتلر، هراسان، مجبور به مهاجرت به خاورمیانه شدند تا پازل اخراج یهودیان از اروپا تحت تاثیر ایده افراطیون فرقه صهیونیسم کامل شود. آنچه این روزها تحت عنوان هولوکاست، ازجمله مقدسات صهیونیست ها محسوب شده و اهمیتی فراتر از «ده فرمان» یافته است، نمادی تبلیغاتی است که کشورهای پیروز جنگ جهانی دوم با طرح آن، کوچ اجباری تعدادی بیشتر از یهودیان را از بیم تکرار نسل کشی نازیستی باعث شدند.

هر چند صهیونیست ها طی 66 سال گذشته به دلیل وجود هسته های مقاومت در منطقه نتوانستند حتی بر فلسطین به طور کامل غلبه پیدا کنند، اما هنوز هم رویای تسلط بر سرزمین های نیل تا فرات را در ذهن پرورانده و با تاکتیک تضعیف دولت های منطقه تلاش می کنند راه تحقق این آرزو را هموار کنند. با در نظر داشتن چنین خیالی است که می توان فهمید چطور شش دهه پس از شکل گیری دولتی صهیونیستی، دوباره ایده تشکیل کشوری با خلافتی خودخوانده، همراه با سکوت کشورهای جهان در عراق تشکیل شده و پس از تصرف بخشی از اراضی عراق و سوریه، حالا گفته می شود داعش در فکر حمله به اردن است. نباید از یاد برد عراق، سوریه و اردن همان سه کشوری هستند که صهیونیست ها رویای تسلط بر آنها را دارند. بنابراین نمی توان داعش را بیرون از طرح کلی جنبش سیاسی صهیونیسم برای تسلط بر خاورمیانه ارزیابی کرد. گروهی کوچک که با الگوبرداری از مدل تاسیس رژیم صهیونیستی و با تکیه بر ادعای قیمومیت کشورهای غربی بر عراق و استراتژی فشار بر سوریه، می خواهد خلافتی را ایجاد کند که با تضعیف دولت های سوریه، عراق و اردن، راه را بر نفوذ صهیونیست ها باز کند. با این همه صهیونیست ها و متحدانش در مسیر خود برای فروبلعیدن خاورمیانه، با محوری به نام مقاومت روبه رو هستند که مانع از رسیدن فرقه صهیونیستی به اهداف بلندمدت خود می شود. انقلاب اسلامی ایران و شکل گیری هسته های بیداری اسلامی در منطقه تحت تاثیر این انقلاب، مهم ترین مشکل تل آویو برای تحقق ایده تسلط بر «نیل تا فرات» است. به همین دلیل طی سه دهه گذشته رژیم اشغالگر قدس از هیچ تلاشی برای مقابله با ایران و جنبش مقاومت فروگذار نکرده است. ایران از معدود کشورهایی است که از بدو بروز تنش در دمشق، دریافت که جنس این آشوب از جنس بیداری مردم منطقه نیست و حالا برخاستن داعش از دل این بحران و به آشوب کشیدن بخشی از اراضی مورد ادعای صهیونیست ها نشان می دهد ریشه اصلی تروریسم کجاست.

فتنه تروریستی در منطقه آنقدر نگران کننده است که شاید بتوان گفت حمله صهیونیست ها به غزه برای در حاشیه بردن جنایات و برنامه های بلندمدت داعش است تا پوششی باشد برای حمله ای دیگر که باید منتظر ماند و دید کدام کشور مورد طمع صهیونیسم بین الملل را هدف قرار خواهد داد؟

مصطفی انتظاری هروی / گروه سیاسی