استاد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران با بیان این که کتاب درد بی درمان در سال 1327 شمسی نوشته شده، آورده است:

«وی در بخش اول، نخستین نکته اش درباره قوانین جاری و مورد عمل دولت است که از نظر وی، می باید قوانین شریعت باشد. به نظر وی هیچ قانونی نمی تواند جای قانون اسلام را بگیرد. اما آنچه الان هست با آنچه اسلام گفته «تغییر فاحش» دارد. به نظر وی نمونه اش قصاص است که اگر اجرا شود، می تواند موجب آسایش باشد... وی با نظام کوپنی برای رسیدگی به فقرا و افراد کم درآمد، مخالف است و استدلال کسانی را که معتقدند اگر چنین باشد، حقوق فقرا و ضعفاء تامین می شود را قبول ندارد، زیرا اغلب کسبه و مالکین، از راه های دیگری، به تصاحب این اجناس و ارزاق می پردازند...»

این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش نوشته است:

«نکته دیگر که به نظر می رسد از اهمیت بالایی برخوردار است، این که، یکی از دردهای بی درمان که هم در داخل و هم خارج سبب نوعی مفسده و سرزنش است، هتک مقامات دولتی در نشریات است... تصور وی آن است که تضعیف دولت، یکی از دردهای بی درمان جاری جامعه ایرانی است. وجود یک دولت قوی می تواند زمینه پیشرفت شود و شوکتی برای ملت به همراه داشته باشد. «واقعا این وضع شرم آور است که هر روز در بعضی جرائد باید یا هتک از پادشاه شود یا از وکلا یا از رئیس دولت یا از وزراء». بخش دوم کتاب درد بی درمان در باره «فرهنگ» است. اشاره خاص وی به آموزش و پرورش است. ابتدا از این که وزیر هر روز استیضاح شده و امور سامانی ندارد، گلایه می کند. این در حالی است که اولین شرط همین ثبات است که وزیر بتواند در چنین وزارت خانه مهمی که میلیونها کودک را باید تربیت کند، کارش را انجام دهد.»

برای خواندن متن کامل این مطلب، اینجا را کلیک کنید.