هرچند اعتقاد هرکدام از مسئولان شهری درباره‌ بقایای آن‌چه از 100 سال پیش در این منطقه هنوز جان دارد، متفاوت است؛ یکی می‌گوید باید حفاظت‌ شده و حتی در فهرست آثار ملی به ثبت رساند، اما دیگری معتقد است باقی مانده‌ها حتی ارزش نگهداری ندارند، چه رسد به ثبت ملی.

به گزارش خبرنگار میراث فرهنگی ایسنا،‌ محدوده‌ی «چیتگر» در منطقه‌ی 21 شهرداری در شمال غرب تهران 100 سال پیش هم زمین کشاورزی داشت و هم باغ و یک قلعه برای رعیت‌ها و خانه‌ی اربابی که حالا یکی از آشناهای کدخدای ده چیتگر در آن زمان، آن را خرید تا شاید بتواند تنها یادگار گذشته‌ی مکان تولدش را حفظ کند.

در سال 1297 «سیداحمد خان میرزا حسابی» 24 میلیون متر مربع زمین در شمال غرب تهران از «قمرتاج بهبهانی» به قیمت 11 هزار تومان و به صورت اقساط خرید تا علاوه بر حفاظت از باغ و زمین‌های کشاورزی منطقه، کمکی هم به مردم منطقه کرده باشد.

اما حالا پس از 100 سال از آن همه زمین‌های کشاورزی و باغی که از شرکت کنونی ایران‌خودرو و سایپا تا منطقه‌ی چیتگر و قنات‌هایی که از کیلومترها آن طرف‌تر به سمت زمین‌های کشاورزی چیتگر حرکت می‌کردند، دیگر هیچ نوار سبزی باقی نمانده است...

این را فردوس زاد، از بومی‌های منطقه‌ی چیتگر که از زمان تولدش در اتاق کدخدای ده، شاهد رشد و باروری باغ‌ها و زمین‌های کشاورزی منطقه بود، هم تائید می‌کند.

به گفته‌ی او در سال 1300 قلعه‌ای برای اسکان رعیت‌های منطقه که در این باغ‌ها فعالیت می‌کردند، در چیتگر ساخته شد و در آن خانه‌هایی تعبیه شد، اما در حال حاضر بخش زیادی از این قلعه نیز تخریب شده است. اتفاقی که با مجوز شهرداری منطقه‌ی 9 در سال 1370 انجام شد و بر اساس آن دیوارهای قلعه که گفته می‌شود امکان آسیب به مالکانشان را داشت، تخریب شدند تا خانه‌های نو اما باز هم بی‌کیفیت ساخته شود.

حالا عضو شورای شهر تهران معتقد است باید این مکان را مانند گذشته حفظ کرد و حتی تا آن‌جا که می‌توان شبیه باغ‌های کن باردیگر به وضعیت گذشته برگرداند.

منطقه‌ی چیتگر که در حال حاضر از 100 سال پیش خود چیزی بیش از بخشی از قلعه‌ی کشاورزان و خانه‌ی محقر اربابی و کدخدای ده و اتاق مهمانان ویژه‌ی اربابی با شش دَر و باربندش (مکانی برای نگهداری گاو و گوسفند) باقی نمانده، حالا‌ بیشتر زمین‌های خشک و بایر و خاکی را شامل می‌شود که به گفته‌ی اهالی منطقه حتی وسیله‌ی نقیله‌ عمومی هم برای رفت‌و‌آمد مردم محلی به تهران ندارد.

به گفته‌ی زاد، تا چند دهه‌ قبل این منطقه که مهمترین بخش مسکونی آن قلعه‌ چیتگر با 16 خانه‌ مسکونی و 8500 متر مساحت بود و بقیه‌ 24 میلیون متر مربع آن را زمین‌های کشاورزی محصور کرده بودند، فضایی سرسبز و پر از باغ بود،‌ اما حالا هیچ ندارد.

او احداث شهرک سینمایی غزالی و نصب پایه‌های این شهرک روی یکی از قنات‌های پرآب منطقه‌ی چیتگر را که باعث خشک شدن این قنات و در نهایت به مرور خشک‌سالی و برهوت شدن زمین‌های این منطقه دانست.

مسجدجامعی که برای بازدید از این منطقه رفته بود، علاوه بر پیشنهاد احیای دوباره باغات چیتگر افزود: این منطقه چهار رشته قنات داشته است که متاسفانه همه‌ی این قنات‌ها خشک شده‌اند، اما می‌توان با برنامه‌ای مدون نسبت به احیای دوباره آن‌ها اقدام کرد. همچنین می‌توان زمین‌های پراکنده‌ی فضای سبز منطقه را در قالب فضای سبز به شهروندان هدیه کرد.

این منطقه که حالا بیشتر شبیه یک منطقه‌ی اقتصادی است تا مسکونی و کشاورزی، روزی حمامی باقی مانده از دوره‌ی قاجار را نیز در خود داشته است،‌ اما آن را هم مدتی پیش تخریب کردند.

شاید یکی از معدود مناطق باقی مانده دست‌کم از نظر حریم منظری و خود اثر، زمینی است که هر چند امروز بخش‌هایی از آن به عنوان پارکینگ استفاده می‌شود، اما اتاق اربابی و اتاق ویژه‌ی مهمانان صد سال پیش را در خود دارد و نفس می‌کشد، مکانی که مدیریت شهری هم بر حفظ آن تاکید دارد.

اما اعتقاد برخی از اهالی چیتگر با نظر مدیریت شهری مخالف است. آن‌ها معتقدند تنها کاری که باید با برخی از بخش‌های چیتگر انجام داد، ساخت پارکینگ طبقاتی است. «قصه‌ی تکراری بناهای تاریخی و ساخت پارکینگ‌های طبقاتی.»

انتهای پیام