اگر چه این طرح دارای فواید زیادی است با این حال نگرانی هایی در مورد این تصمیم وجود دارد که توجه به آن ها می تواند مفید فایده باشد:

نگرانی اول به تامین خودروهای مورد نیاز خارجی برمی‌گردد. براساس گفته های مسئولان این وزارتخانه، در حال حاضر تنها 30 درصد واردات خودرو از طریق نمایندگی ها صورت می پذیرد و بار 70 درصدی آن بر دوش وارد کنندگان شناسنامه ای است. لذا این نگرانی وجود دارد که این نمایندگی ها نتوانند تقاضای بازار را تامین کنند.گرفتاری در دام انحصار خودروهای وارداتی، نگرانی دوم است. طبیعتا زمانی که محدودیتی برای عرضه کنندگان یک محصول ایجاد می شود، قدرت انحصاری بنگاهها افزایش پیدا می کند. به گفته قائم مقام وزارت صنعت در حال حاضر تنها 35 واردکننده مجاز وجود دارد که نمی‌توانند تضمین کننده قیمت رقابتی باشند . علاوه بر این شنیده ها حاکی از آن است که این 35 شرکت نیز در دست چند شخص حقیقی است که احتمال بروز وضعیت انحصاری را افزایش می دهد. نگرانی سوم، نتیجه دو مورد بالاست و آن افزایش قیمت خودروی وارداتی است. طبیعتا زمانی که عرضه کالایی محدود شود، افزایش قیمت ناگزیر خواهد بود.

نگرانی بعدی، به ایجاد حیاط خلوت برای تولیدکنندگان داخلی مربوط می شود. تولیدکنندگان داخلی که یارای رقابت با خودروهای وارداتی بالای 80 میلیون را ندارند، با این تصمیم شاید بتوانند بار دیگر خودی نشان دهند .

از این ها که بگذریم یک سوال بی پاسخ می ماند که چرا در زمانی که هر دو گونه واردکنندگان وجود داشتند، مصرف کنندگان خودروهای وارداتی شناسنامه ای بدون گارانتی را برمی گزیدند؟ آیا دلیلی غیر از تفاوت های قیمتی فاحش میان خودروهای نمایندگی با شناسنامه‌ای بوده است؟ آیا سطح پایین خدمات پس از فروش این محصولات، نبوده است که مصرف کنندگان به سراغ خودروهای بی نام و نشان رفته اند؟

لذا چه نیکوست که به این نگرانی ها پاسخ داده شود تا این شائبه از بین رود که این تصمیمی به نام مصرف کنندگان و به کام واردکنندگان است. تصمیمی که با فشار بر گرده مصرف کنندگان سودی را نصیب شرکت های تولیدی و وارداتی خودرو می کند.