تا سال‌ها کشفیات و نظریات در این عرصه آدمی را از خوابی دیرینه بیدار می‌کرد و حوزه‌های نامکشوفی را جلوی دیدگان او می‌گسترد. البته روانشناسی، روانکاوی و روانپزشکی 3حوزه مجزا هستند که متأسفانه بسیاری از اوقات به جای هم به‌کار می‌روند.

روانشناسی، به‌معنای اخص، به مطالعه‌ درخصوص پدید آمدن شخصیت(خود) می‌پردازد، مسیر تحولات آن را برمی‌رسد و عواملی را که در شکل‌گیری و تغییر خود حیاتی هستند می‌پژوهد؛ عواملی که با توجه به هر اقلیم، گوناگون است و متفاوت. البته مزیت کتاب «روانشناسی خود» این است که علاوه بر بررسی موارد فوق، روش مرور خویشتن را در پیش می‌گیرد؛ روشی که برگرفته از یک نظریه شناختی است و آن را با نظریه‌ای که با فرهنگ ما جوشیده است، یعنی نظریه خودی اقبال لاهوری درمی‌آمیزد. حُسن آشکار این روش، بهره‌وری از دستاوردهای شاخه‌های مختلف دانش و حکمت غرب و شرق است که با حضور پررنگ عناصر فرهنگی ما به نوعی بومی شده است. شاید با خواندن عنوان کتاب، انتظار نوشته‌ای صرفا علمی داشته باشیم اما موضوع و مضمون آن به گفته‌ خود نویسنده آگاهی و هشیاری نسبت به اصل و ذات خویشتن است.