حجت‌الاسلام والمسلمین یوسفی‌مقدم در گفت‌وگو با خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در بیان تفاوت‌های نذر و وقف با بیان این‌که «جایگاه وقف و نذر دو جایگاه بسیار متفاوت است» اظهار کرد: در نذر این نکته مهم است که انسان گاهی اوقات نذر می‌کند که خداوند حاجتی که او دارد را برآورده کند مثلا از خداوند فرزندی می‌خواهد و در قبال این درخواست می‌گوید فلان عمل خیر را انجام می‌دهم.

وی ادامه داد: نذر برای تحقق یک کار خیر در خارج است و حالت شرعی دارد و این کار خیر در نزد خدا محفوظ است، یعنی اگر آن نیت خیر و مقدس فرد حاصل شود به آن نذری که کرده عمل می‌کند.

رئیس مرکز فرهنگ و معارف قرآن دفتر تبلیغات اسلامی قم تصریح کرد: گاهی اوقات انسان به خاطر شکرگزاری نذری را انجام می‌دهد مثلا مریض بوده، شفا پیدا کرده و برای اینکه مریضی او درمان شده نذری را می‌کند و یا گاهی اوقات انسان با خود می‌گوید اگر فلان کار زشت را انجام دادم مثلا غیبت کردم باید در قبال آن یک کار خیر انجام دهم. یعنی برای عمل زشتی که انجام می‌دهد خودش را مجازات می‌کند.

یوسفی‌مقدم افزود: به نوعی گاهی نذر برای انسان مکافات یا مجازات است. این یک نوع از نذر است. در نذر حالت تعلیقی وجود دارد، اما در وقف این گونه نیست. یعنی در وقف غرضی غیر از رضای خداوند متعال نداریم از همان اول انسان مال را وقف می‌کند برای رضای الهی.

وی خاطرنشان کرد: مثلا می‌بینند ایتام مشکل مسکن دارند، یک مسکنی را وقف آن‌ها می‌کند و هرگز نمی‌گوید اگر مشکل من حل شد یا فلان کار را ترک کردم یا فلان مساله برای من به وجود آمد، وقف می‌کنم. در وقف هیچ شرط و تعلیقی در کار نیست.

رئیس مرکز فرهنگ و معارف قرآن دفتر تبلیغات اسلامی قم افزود: وقف به اصطلاح دینی یعنی «حذف کردن عین و آزادگذاشتن منعفت استفاده از آن». مثلا فردی خانه‌ای را وقف ایتام می‌کند. بنابراین بین وقف و نذر تفاوت اساسی وجود دارد و جایگاه وقف بالاتر و برتر از جایگاه نذر است.

یوسفی‌مقدم در پایان گفت: ‌معمولا در وقف، واقف غیر از رضای خدا هیچ هدف دیگری ندارد، اما در نذر کاری که مورد رضای خدای متعال است انجام می‌دهد ولی غرض او این است که خدای متعال نیت او را برآورده کند و او نذرش را تحقق ببخشد.

انتهای پیام