هادی سیف در گفتوگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا دربارهی هنر نقاشی پشت شیشه و ویژگیهای آن، اظهار کرد: نقاشی پشت شیشه جزو مظلومترین تجلیهای هنرهای مردمی و نگارگری خیالیساز است. این هنر بهدلیل شکنندگی شیشه و از بین رفتن آثار مربوط به آن در سالهای گذشته، رد پای قاطعی ندارد و ما سخت میتوانیم برای آن خاستگاه دقیقی در نظر بگیریم.
او ادامه داد: با این حال مسلم است که نقاشی پشت شیشه با نقاشیهای «آقا صادق» در عصر زندیه و در بناهای شیراز دیده شد. در آن دوره این نقاشیها در قابهای مجزا و در حصار گچبریها وآیینهکاریها به کار میرفت و جایگاه ویژهای داشت. مضامینی مانند مناظر خیالیساز و نقوش نگارگری و گل و مرغ در آن آثار به کار میرفت.
این نویسنده و پژوهشگر به رشد این هنر در دوران قاجار اشاره کرد و گفت: در عصر قاجار و در دوره ناصری با توجه به رشد و گسترش نقاشی و نگارگری خیالیساز مردمی، این هنر از حالت غیرمنقول خارج شد و در شیشههایی با مضامینی دینی و شمایل امامان و خوشنویسی به کار رفت و در دسترس مردم قرار گرفت. پیش از آن، نقاشی پشت شیشه بیشتر در بناها و معماریها مورد استفاده بود.
سیف ادامه داد: در آن زمان این هنر بهدلیل ارزان بودن و شرایطی که نقاشان در آن کار میکردند، به راحتی در اختیار مردم قرار گرفت. از جمله هنرمندانی که در این عرصه خوش درخشیدند میتوان به برادران گیلانی و میرزا اسکندر معروف به «اسکندر سبز» اشاره کرد.
این پژوهشگر به مهجوریت این هنر در میان هنرهای معاصر اشاره و اظهار کرد: در مهجوریت این هنر همین بس که وقتی داشتم کتاب نقاشی پشت شیشه را مینوشتم، تایپیستی که نوشتهها را تایپ میکرد، گمان کرده بود منظور من از نقاشی پشت شیشه همان نقاشی روی شیشه است و همهی «پشت»ها را «روی» کرده بود!
او بیان کرد: این هنر بعدها به سرعت محو شد و دیگر آنطور که باید دنبال نشد، ولی در دوران معاصر جلوههایی از ذوق هنرمندانی مانند بیوک احمری و برادران رحیمی بهصورت تلفیقی از هنر گذشته و حال در برخی آثار در این زمینه دیده شده است. این هنر امروز بسیار مظلوم واقع شده و مورد بیمهری قرار گرفته است.
این نویسنده دربارهی موزه نقاشی پشت شیشه نیز گفت: این موزه با جمعآوری آثار نقاشی پشت شیشه از سمساریها تشکیل شد، یعنی آثار باقیمانده از هنرمندان این عرصه به شکلی نبود که بتوان برای این هنر پروندهی کاملی درست کرد.
انتهای پیام
6843211