به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری فارس روزنامه «جوان» در صفحه ورزشی خود و در یادداشتی از «سعید احمدیان» نوشت:

لیگ جهانی 2017 در حالی دیشب برای ایران به پایان رسید که ادامه روند نزولی والیبال، خیلی‌ها را نگران آینده این رشته ورزشی کرده است، رشته‌ای که در پنج سال گذشته توانسته بود در بین قدرت‌های والیبال دنیا سری بین سرها بلند کند و یکی از مدعیان لقب بگیرد. با این حال نتایج شاگردان کولاکوویچ در لیگ جهانی 2017، گویای روند سقوط رشته‌ای است که در سال‌های اخیر توانسته بود شگفتی‌ساز لقب بگیرد، اما کیفیت فنی بازی‌های ایران در لیگ جهانی امسال گویای بازگشت این ورزش به روزهای قبل از اوج‌گیری است. فدراسیون والیبال هم در سه‌سال گذشته با سپردن هدایت تیم ملی به سه مربی مختلف در صدد ادامه روند موفقیت‌آمیز والیبال مانند روزهای حضور ولاسکو در ایران بوده، اما نه کواچ و نه لوزانو و نه تا امروز کولاکوویچ نتوانسته‌اند موفقیت چشمگیری در کشورمان کسب کنند و تنها دستاورد بزرگ والیبال در دو سال گذشته صعود به المپیک و شکسته شدن طلسم حضور در بزرگ‌ترین میدان ورزشی دنیا است که البته نتایج ضعیف با لوزانو در ریو سبب شد تا فدراسیون عذر این مربی آرژانتینی را هم بخواهد. آمدن کولاکوویچ هم تا امروز نتوانسته تأثیر مثبتی در تیم داشته باشد و نگاهی به کیفیت بازی‌ها و نتایجی که تیم کشورمان در لیگ جهانی گرفته، گویای عدم موفقیت مربی مونته نگرویی است.

 

موضوعی که بیشتر از همه در بازی‌های ایران در لیگ جهانی به چشم آمد و انتقادهای زیادی را متوجه تیم کرد، عدم وجود روحیه جنگندگی و انگیزه بین بازیکنان برای موفقیت بود. البته در هفته دوم که در تهران برگزار شد، تیم ایران با حمایت و فشار شاگردانش، توانست بازی‌های نسبتاً قابل قبولی را به نمایش بگذارد، اما در هفته‌های اول و سوم، والیبال ایران همان کیفیت دو سال اخیر را به نمایش گذاشت و خبری از تغییر و تحولی که بتواند تیم را زیر و رو کند، نبود. شاید تنها نکته مثبت والیبال در لیگ جهانی 2017، بازی با لهستان در هفته اول مسابقات بود که تیم کشورمان در غیاب بازیکنان اصلی به دلیل مصدومیت و با حضور بازیکنان جوان و چهره‌های تازه تیم ملی توانست تیم مدعی لهستان را شکست دهد، هر چند در بازی دوم که شنبه شب برگزار شد، تیم کشورمان این بار ستاره‌های اصلی‌اش به راحتی مغلوب تیم میزبان شد.

 

عدم روحیه جنگندگی در تیم در حالی است که کولاکوویچ در آخرین مصاحبه‌اش قبل از اعزام تیم کشورمان به لیگ جهانی گفته بود قول نتیجه نمی‌دهد، اما وعده داد بازیکنانش برای موفقیت و پیروزی تا آخرین پوئن خواهند جنگید و یک تیم جنگنده را که برای برد تلاش می‌کند، به میدان خواهد فرستاد. این وعده در شرایطی بود که تنها چیزی که در تیم ایران در سه هفته برگزار شده در لیگ جهانی دیده نشد، روحیه جنگندگی و تلاش برای پیروزی بود، مسئله‌ای که به خصوص در دو بازی آخر ایران مقابل امریکا و لهستان به خوبی مشهود بود و والیبالیست‌هایی که روزهایی برای موفقیت در زمین مسابقه از جانشان مایه می‌گذاشتند و حتی بازی‌های دو ست باخته را 3 بر 2 به نفع خودشان به پایان می‌رساندند، در لیگ جهانی 2017 خالی از انرژی بودند و با بی‌تفاوتی محض و بی‌انگیزگی که در عملکردشان نمایان بود، به میدان رفتند. این مسئله به خصوص درباره نسل طلایی والیبال بیشتر احساس شد و نشان از این دارد که ستاره‌های والیبال به آخر خط رسیده‌اند و باید جایشان را به بازیکنان جوان و با انگیزه بدهند.

 

البته این بار هم مانند دو سال گذشته تیم کشورمان نتوانست به مرحله نهایی لیگ جهانی صعود کند، اما نمایش‌های انتقادآمیز ملی‌پوشانی که روزگاری ستاره‌های تیم ایران بودند و در بین بهترین‌های جهان هم جا می‌گرفتند، زنگ خطر جدی را برای والیبال به صدا در آورده است، رشته‌ای که در پنج‌سال اخیر پرچمدار رشته‌های تیمی ایران در سطح دنیا بوده، اما لیگ جهانی 2017 نگرانی‌ها را از آینده والیبال بیشتر کرده است. هر چند برخی اظهارنظر درباره کارنامه کولاکوویچ را زود و فرصت دو ماه‌ای که وی برای آماده‌سازی تیم داشته است، ناکافی می‌دانند، اما لیگ جهانی 2017 نشان داد که این مربی مونته نگرویی به رغم شروع سخت گیرانه‌اش در تمرینات، نه تنها از نظر فنی نتوانسته تحولی در تیم به وجود بیاورد، بلکه از نظر روحی و انگیزشی هم تیم ملی با بازیکنانی روبه‌روست که انگیزه‌ای برای موفقیت ندارند و به همین کیفیت رضایت داده‌اند، ضعفی که به طور قطع به مدیریت سرمربی مونته نگرویی بر می‌گردد که نتوانسته با وجود وعده‌هایی که داده بود، شاگردانش را تبهیج کند که برای گرفتن هر یک امتیاز بجنگند. با این شرایط چشم انداز روشنی پیش روی والیبال نیست و ادامه این وضعیت با میدان دادن به بازیکنانی که دیگری انگیزه‌ای برای موفقیت ندارند و عدم جوانگرایی می‌تواند سبب شود تا والیبال به همان سرعت که پنج سال پیش شگفتی‌ساز شد، با همان سرعت سقوط کند و به قبل از اوج گیری‌اش برگردد!