خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: دفاع مقدس ما هر روز و هر لحظه اش تابلویی از ایثار و فداکاری هایی بود که به آن روزها ختم نشد و بعد از پایان جنگ نیز این رشادت ها در جبهه ای دیگر خودنمایی کرد.
همسران جانبازان را می توان فرشته های گمنام دفاع مقدس نامید؛ آن هایی که عهد و قرارشان را در خدمت به مجاهدان راه خدا بسته بودند و در پاسخ به اینکه سختی این سال ها را چگونه سپری کردید، هر آنچه سختی بوده را به تاسی از بانوی صبر حضرت زینب (س) زیبایی تعبیر می کنند.
فاطمه لطیف زاده در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: همسرم سال 60 در حالی که ۱۸ سال داشت، در دومین اعزام خود به جنگ و در عملیات رمضان از ناحیه نخاع آسیب دید و به درجه جانبازی رسید.
ازدواج بعد از جانبازی همسر
همسر جانباز ابوالفضل لطیف زاده با بیان اینکه متولد سال ۴۱ است، گفت: سال ۶۰ قبل از اینکه همسرم جانباز شود، نامزد کرده و در سال ۶۵ نیز ازدواج کردیم. من و همسرم هر دو دامغانی بودیم. ایشان بعد از مجروحیت به بیمارستانی در مشهد منتقل شده و بعد از آن، چهار سال در آسایشگاهی در مشهد بودند و من در دامغان زندگی می‌کردم.
وی با اشاره به اینکه خطبه عقدمان در حرم امام رضا (ع) خوانده شد و بعد هم مراسم کوچکی در منزل گرفتیم، افزود: در ابتدا فکر می کردم که زندگی با یک جانباز ۷۰ درصد سخت است اما با آغاز زندگی احساس سختی نکردم زیرا کاری که برای رضای خدا باشد، سختی هایش حس نمی شود.
هر زندگی سختی ها و شیرینی های خاص خود را دارد و من نیز با خدا معامله کردم؛ وقتی چنین معامله ای می کنی دیگر سختی ها دیده نمی شودلطیف زاده که صاحب یک پسر و دو دختر است، پرستاری از یک جانباز را وظیفه خود عنوان کرد و گفت: هر زندگی سختی و شیرینی های خاص خود را دارد و من نیز با خدا معامله کردم و وقتی چنین معامله ای می کنی، دیگر سختی ها دیده نمی شود.
وی بیان کرد: همسرم در این ۳۷ سال بعد از مجروحیت هیچ وقت نشده که بگوید ای کاش نمی رفتم درحالی که وجودش در این چند سال آب شده است؛ او و همرزمانش سختی را به جان خودشان خریدند و من هم همین احساس را داشتم و با همین نگاه روزهای سخت را سپری کردیم.
وی با بیان اینکه تحمل سختی برای خدا موجب عنایت خاص پروردگار می شود، اظهار کرد: همسران جانبازان پا به پای جانباز سختی ها را دیده و جسمشان ذره ذره تحلیل رفت اما من اگر به گذشته برگردم، باز هم همین راه را انتخاب می کنم.
همچنین سکینه دایی نیز در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه متولد سال ۴۱ هستم و سال ۶۶ ازدواج کردیم، گفت: همسرم با شهید کاوه در کردستان همراه بودند. ایشان در سال ۶۱ مجروح شد، با اصابت دو تیر هم قطع نخاع شده و هم یکی از کلیه هایش را از دست داد.
قبل از ازدواج از نیروهای پشتیبان جنگ بودم
همسر جانباز قطع نخاعی قاسم علیزاده که جزو پشتیبانهای زمان جنگ بوده، اظهار کرد: در آن زمان همسرم در جبهه فعالیت می کرد و من کارهای جهادی می کردم. به بیمارستان ها سر زده و به مجروحان کمک می کردیم. شال و کلاه می بافتیم و بسته بندی مواد خوراکی برای رزمندگان را انجام می دادیم.
دایی بیان کرد: البته مقدمه این اقدامات من به زمان انقلاب برمی گردد. قبل از انقلاب در تظاهرات شرکت می کردم و همین امر راه را برای خدمت به رزمندگان برایم باز کرد. من ۱۶ ساله بودم که برای سرکشی به خانواده رزمنده ها و شهدا می رفتیم.
دخترانی که ازدواج با مجروحان جنگی را انتخاب کردند
وی با بیان اینکه ما ۵ دختر بودیم که تصمیم گرفتیم با مجروحان جنگی ازدواج کنیم، افزود: این تصمیم آغازی شد برای ۳۴ سال زندگی با یک جانباز قطع نخاعی؛ ۳۴ سالی که می توانم بگویم هنوز همانطور عاشقانه مثل روزهای اول زندگی می کنیم و تاکنون مشکلی در زندگیمان نداشته ایم.
این همسر جانباز با بیان اینکه پدرم در آن شرایط موافق ازدواجم با یک جانباز نخاعی نبود، اظهار کرد: پدرم می گفت با جانبازی ازدواج کن که از ناحیه دست و پا مجروح شده باشد زیرا زندگی با جانباز قطع نخاعی سخت است و البته چون همسرم نمی توانست بچه دار شود، پدرم می گفت تو که بچه دوست داری، برایت سخت می شود ولی من تصمیمم را گرفته بودم. البته بعد از ازدواج ما، پدرم که زندگی ما را می دید، دیگر نه تنها مخالفت های اولیه را نداشت بلکه به من سفارش می کرد که بیش از قبل هوای همسرم را داشته باشم.
سختی ندیدم هر آنچه بود زیبایی بود
وی که معلم آموزش و پرورش است، اظهار کرد: من در این ۳۴ سال زندگی با همسرم، سختی‌ای ندیدم و هر آنچه بود زیبایی بود؛ من راه خدمت را انتخاب کرده بودم و حتی اگر شرایط همسرم سخت تر از وضعی که داشت می بود، باز هم بر سر تصمیمم در آن روزهای جوانی می ماندم. تنها کمبودم در زندگی بچه است که آن را هم با خدا معامله کردم. آیا غیر از این چیزی هست که آدم بخواهد با خدا معامله کند؟
حتی اگر شرایط همسرم سخت تر از وضعی که داشت می بود، باز هم بر سر تصمیمم بر ازدواج با مجروح جنگی می ماندمدایی با بیان اینکه چند وقتی است که همسرش دیالیز می شود، اظهار کرد: این روزها که برای مشکل دیالیز همسرم با او همراه هستم، با هر درد او من نیز اشک می ریزم و حتی حال خودم بد می شود.
وی بیان کرد: جانباز قطع نخاعی سختی های خاص خودش را دارد. الان ویلچرها سبک شده و ۲۵ کیلو شده، قبلا ۷۰ کیلو بود و برای یک زن بلند کردن این وسیله سنگین، سخت است و مشکلاتی مثل دیسک گردن و کمر را به همراه دارد ولی راه ما همانی است که روزهای ایام جنگ انتخاب کرده بودیم. من که خودم این مسیر را انتخاب کردم ولی باید قدردان جانبازان و خانواده شهدا باشیم و مسیری که آن ها برگزیدند را ادامه دهیم.
سال ها از دفاع مقدس می گذرد و همسران جانبازان همچنان بر عهد و پیمان خود هستند؛ گذر سالها رنگ سفیدی بر موهایشان نشانده و قامتشان را خمیده کرده اما همچنان با همان عشق روزهای اولیه به همسرانشان خدمت می کنند.
