به گزارش سرویس دینی جام نیوز، زندانی کردن «نور» در حصار شب، شیوه کهن ستمگران حاکم، در برخورد و مقابله با «حق» بوده است. خط فکری و سیاسی امامان شیعه، از همین رو همواره از سوی قدرتها، مورد تضییق و محدود یت و انزوای تحمیلی قرار گرفته بود.

طبیعی است که در چنان شرایط، نوشتن و گفتن و سرودن و نشر تفکر و راه و خط آنان، از اسلوب های مؤثر شیعه به حساب می‏ آمد و پیروان حق، با زبان و قلم و شعر و مرثیه و اشک و عزاداری، در «احیاء امر ائمه» و زنده نگهداشتن حماسه‏ ها و بیان فضایلشان تلاش می‏ کردند. در آن عصر خفقان، طرح «خط امامان» ، نوعی مبارزه سیاسی اجتماعی بود و خطرها در پی داشت.

جلسات انس و دیدار شیعیان، وسیله‏ ای برای الهام گیری و یافتن محورهای «وحدت مکتبی» به حساب می‏ آمد و شعر و مرثیه و نوحه و گریستن و عزاداری بر شهیدان کربلا و سید الشهدا و مظلومیت اهل بیت علیهم السلام در آن عصر «نتوانستن» ها، ابعادی از مسأله زنده نگهداشتن مشعل حق و دعوت به «نور» و «ایمان» بود.

سروده‏ های موضع دار شاعران شیعی در آنچه که به اهل بیت مربوط می ‏شد، به طور عمده دو محور اساسی داشت: مدایح و مراثی.

استفاده از مدح و مرثیه، همواره به عنوان اهرمی در دفاع از حق و مبارزه با حکومت های جور، مورد استفاده قرار می‏ گرفت.

برپایی مراسم سوگواری برای ائمه و احیای خاطره شکوهمند و الهام بخش حیات و جهاد و شهادتشان، همواره در تاریخ، حرکت آفرین و بیدارگر بوده است.

سنت شعر گفتن و مرثیه خواندن و گریستن و گریاندن در مجالس سوگ اهل بیت نیز، مورد تشویق و دستور امامان بود، چرا که عزاداری، رساندن صدای مظلومیت آل علی به گوش مسلمانان بود و رسالتی عظیم داشت. اقامه مجالس به یاد آنان، بیان رنج های جانکاه پیشوایان حق و خون دلهای ائمه عدل، فاش ساختن و آشکار کردن ناله مظلومانه آنان در هیاهوی پرفریب اغواگران بود و عزاداری برای شهید، انتقال فرهنگ شهادت به نسل های آینده تلقی می‏ شد... و این خط همچنان ادامه یافت، تا اکنون.

در اینگونه مجالس، احساس و عاطفه، به کمک شعورمی‏ آید و مکتب عاشورا زنده می‏ ماند و اشک، زبان گویای احساس های عمیق یک انسان متعهد و پای بند به خط حسینی و کربلایی است.

اشک، دلیل عشق است و نشانه پیوند. اشک، زبان دل است و شاهد شوق.

دلی که به حسین علیه السلام و اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم عشق دارد، بی شک در سوگ آنان می‏ گرید و با این گریه، مهر و علاقه درونی خود را نشان می‏ دهد و گریه بر حسین علیه السلام تجدید بیعت با «کربلا» و فرهنگ شهادت است و امضای راه خونین شهیدان. اشک، خون می‏ سازد و مجاهد و شهید می‏ پرورد.

جبهه‏ های گرم ایران اسلامی در سالهای «دفاع مقدس» ، گویاترین و زنده‏ ترین سندی است که نشان می‏ دهد چگونه عشق عاشورایی و مراسم نوحه‏ خوانی و اشک ریختن بر سالار شهیدان، محرم را ماه «پیروزی خون ‏بر شمشیر» می‏ سازد و اشک را به سلاحی کاری و مؤثر تبدیل می‏ کند.

سابقه عزاداری و سوگواری بر مظلومیت خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بسیار دیرینه است و خود پیامبر و علی و فاطمه و...علیهم السلام و فرشتگان و کروبیان و جن و انس بر مظلومیت «آل الله» گریسته و مجالس عزا و گریه بر پا کرده‏ اند. حتی انبیای گذشته هم اشکی ریزان و دلی سوزان و توسل و توجهی به خاندان عصمت و اسوه‏ های شهادت داشته‏ اند.

شبهه آفرینی های کج فهمان یا مغرضان نسبت به مسأله گریستن و عزاداری و توسل و اقامه مراسم و شعائر دینی در سوگ امامان مظلوم و شهید، جز از بی خبری آنان‏ از تعالیم اسلام و دستورها و سنتهای پیامبر اسلام، نشأت نمی‏ گیرد.

این مجموعه چهل حدیث که پیش رو دارید، برخی از احادیث مربوط به این سنت ارزشمند و سازنده را در بردارد.امید است که آشنایی با فرهنگ دینی و عمل به آن، وسیله نجات ما و سبب شفاعت «اهل بیت» از ما در روز قیامت گردد.

آتش عشق حسینی

" قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: ان لقتل الحسین علیه السلام حرارة فی قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا."

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: برای شهادت حسین علیه السلام، حرارت و گرمایی در دلهای مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی ‏شود. (جامع احادیث الشیعه، ج 12، ص556)

عاشورا، روز غم

قال الرضا علیه السلام:" من کان یوم عاشورا یوم مصیبته و حزنه و بکائه جعل الله عزوجل یوم القیامة یوم فرحه و سروره."

امام رضا علیه السلام فرمود: هر کس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه ‏اش باشد، خداوند روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می ‏دهد. (بحارالانوار،ج 44، ص284)

محرم، ماه سوگواری

قال الرضا علیه السلام:" کان ابی اذا دخل شهر المحرم لا یری ضاحکا و کانت الکابة تغلب علیه حتی یمضی منه عشرة ایام، فاذا کان الیوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته و حزنه و بکائه... "

امام رضا علیه السلام فرمود: هر گاه ماه محرم فرا می‏ رسید، پدرم (موسی بن‏ جعفر علیهماالسلام) دیگر خندان دیده نمی ‏شد و غم و افسردگی بر او غلبه می ‏یافت تا آن که ده روز از محرم می‏ گذشت، روز دهم محرم که می ‏شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود. (امالی صدوق، ص 111)

دیده‏ های خندان

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:" یا فاطمة! کل عین باکیة یوم القیامة الا عین بکت علی مصاب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة."

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: فاطمه جان! روز قیامت هر چشمی گریان است، مگر چشمی که در مصیبت و عزای حسین گریسته باشد، که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمتهای بهشتی مژده داده می ‏شود. (بحارالانوار،ج 44، ص293)

سالگرد سوگ حسین (ع)

عن الصادق علیه السلام: "نیح علی الحسین بن علی سنة فی کل یوم و لیلة و ثلاث سنین من الیوم الذی اصیب فیه."

حضرت صادق علیه السلام فرمود: یک سال تمام، هر شب و روز بر حسین بن علی علیه السلام نوحه خوانی شد و سه سال، در روز شهادتش سوگواری برپا گشت. (بحارالانوار،ج 79، ص102)

بودجه عزاداری

قال الصادق علیه السلام: " قال لی ابی: یا جعفر! اوقف لی من منالی کذا و کذا النوادب تندبنی عشر سنین بمنی ایام منی."

امام صادق علیه السلام می‏ فرماید: پدرم امام باقرعلیه السلام به من فرمود: ای جعفر! از مال خودم فلان مقدار وقف نوحه خوانان کن که به مدت ده سال در «منا» در ایام حج، بر من نوحه خوانی و سوگواری کنند. (بحارالانوار،ج 46، ص220)