برای من رویای اینترنت از سال اول دبیرستان شروع شد، وقتی که چند ماه بیشتر از خرید کامپیوترمان نمی گذشت. بعد از آن صدای کشدار مودمی که سعی می کرد به زور راهی وسط دنیای شلوغ و پلوغ مجازی پیدا کند به یکی از گوشنوازترین صداهای عمرم تبدیل شد! دعوا های خواهر و برادری نه فقط توی خانه ما که برای همه آنهایی که کامپیوتر داشتند حول همین چند ساعت دوری از دنیای واقعی و پیوستن به دنیای مجازی می چرخید، آنجا آدم ها همان قدر می توانستند با یک خارجی راحت باشند که با صمیمی ترین دوست هایشان، آنجا آدم ها همان قدر می توانستند خودشان نباشند که نقش های رویاها و کابوس های خیالی شان.

حالا اما دنیای بی اینترنت برای خیلی ها غیرممکن است، آدم ها آنقدر به رویاهای مجازی وابسته اند که انگار هیچ وقت زندگی در دنیایی بدون اینترنت را تجربه نکرده اند. شبکه های اجتماعی جای دید و بازدید ها را گرفته است و خواندن چند خط جوک، جای لبخند های دورهمی های دوستانه را. آدم های دهکده جهانی حالا بیشتر از همیشه به هم شبیه هستند، آنقدر شبیه که حتی چیدمان سفره های نوروزشان را هم بدون هیچ خلاقیتی از روی هم کپی می کنند، توی اینترنت دنبال حل مشکلات خانوادگی شان می گردند و خودشان را وسط صفحه های بی در و پیکر بعضی وب سایت ها جا می گذارند. این روزها تحمل ایستادن در یک صف چند نفره آنقدر سخت شده که همه فراموش کرده اند که یک روز توی یکی از همین صف های طولانی بانک بود که قبض های آب و برقشان را پرداخت می کردند و آنقدر زمان داشتند پای درددل بغل دستی شان بنشینند، آدم های دنیای امروز یادشان رفته که برای گرفتن خبر از آنهایی که دور بودند چه با حوصله نامه می نوشتند و چه زیبا، آمدن پستچی را انتظار می کشیدند.

همین چند روز پیش بود که از یک سفر ده روزه برگشتم، سفری که اینترنت همراه هیچ کدام از لحظه هایش نبود، فقط من بودم و یک موبایل ساده و دنیایی که انبوه اخبار و اطلاعات به درد هیچ کدام از دقیقه هایش نمی خورد. دیروز با خودم فکر می کردم که توی این ده روز آدم هایی که من برایشان اهمیت داشتم، بدون اشاره و کامنت و شکلک های بی روح، با تماس های تلفنی حالم را پرسیدند و صدایم را شنیدند. این مدت دلایل بهتری برای لبخند زدن به جوک ها و سرگرمی های چند خطی وایبری و دوست داشتن واقعیت هایی به غیر از لایک زدن یک مشت عکس های راست و دروغ اینترنتی وجود داشت، واقعیت هایی به زیبایی آبتنی بچه های کوچک وسط جوی آب.

امروز به این فکر می کردم که آدم های ساکن این دهکده با پاک شدن فاصله های مجازی به هم نزدیک تر نشده اند که هیچ، بلکه دورتر و تنهاتر هم شده اند، این آدم ها از پاک شدن فاصله ها چندان هم راضی به نظر نمی رسند، وقتی که برای زندگی های مثالی یک نفر آن طرف دنیا، آنچنان ضعف می کنند که به جای برداشت های منطقی، تنها به این فکر می کنند که: «ای کاش من به جای او بودم...». (ضمیمه چمدان)

مریم تجلی