شتری که می‌خواست مجنون را به مقصود برساند تازه طعم مادری را چشیده بود. مجنون برای سرعت بخشیدن به دیدار محبوبش از همراه‌شدن بچه‌شتر مانع شد و او را در خانه خودش پناه داد. مقداری که از طی مسافت گذشت فکر و خیال لیلی، حواس مجنون را به‌خودش پرت کرد، طوری که افسار شتر از دست مجنون رها شد. مجنون تا به‌خود آمد دید شتر مسیر را برگشته و در کنار خانه‌اش زانو زده است. چندبار این جریان تکرار شد و مجنون از خیر این سفر گذشت .مولوی با استفاده از این تشبیه جالب نتیجه‌گیری می‌کند که اگر روح و حقیقت انسان (مجنون) بخواهد به وصال معشوق حقیقی (لیلی) برسد باید افسار نفس (شتر) را مهار کند تا میل به مادیات و تعلقات دنیا (بچه شتر) آدمی را اسیر خود نکند.

رمضان را به ‌ماه مهمانی خدا می‌شناسیم، حال این سؤال مطرح می‌شود که آیا گرسنگی با مهمانی سازگاری دارد؟ درواقع ما بندگان در‌ماه رمضان تمرین می‌کنیم تا بتوانیم افسار نفسانیت را مهار کرده و از تعلقات جسمانی گذر کنیم تا روح خویش را به آزادی و کمال برسانیم .پول و فرزند، خانه و ماشین، قدرت و شهرت و همه نعمت‌های خدا کالاهایی هستند که فی‌نفسه بهره بردن از آن خالی از عیب است به شرط آنکه برای دستیابی به آن خود عالی یا روح‌مان را اسیر خود دانی یا جسم خویش نکنیم و بعضی با گذرکردن از نفس خویش، در حد متعارف و معقول از این نعمت‌های خدا بهره می‌برند بعضی برای استفاده از این نعمت‌ها به دروغ، ربا، رشوه و کارهای خلاف دیگر متوسل می‌شوند. حضور در فضای مجازی می‌تواند فرصت مناسبی را برای رشد در جهت کمال ایجاد کند اما درصورتی که روح خویش را اسیر نفسانیت نکنیم. سپری کردن زمان به بطالت، جذب دنبال‌کننده و لایک بالا به هر قیمت، نوشتن کامنت توهین‌آمیز و... از مصادیق اسارت در فضای مجازی است.

انسان با ریاست می‌تواند به یک امت خدمت کند اما باید مراقب باشیم که اسیر کرسی ریاست نشویم؛ یعنی برای دستیابی به آن جایگاه از روحانیت و معنویت خویش عبور نکنیم. لذا مولا علی(ع) می‌فرمایند: مردم در دنیا 2 گروه هستند؛ دسته‌ای خود را (به اسارت تعلقات نفس) بفروشند پس روحانیت خویش را هلاک کنند، و دسته‌ای خود را (به مهار کردن تعلقات نفس) بخرند پس انسانیت خویش را آزاد می‌کنند.