متأسفانه آن‌قدر در طول جشنواره سرتان شلوغ بود که نشد یک‌روز با گروهی از اهالی رسانه، دور هم بنشینیم و کمی حرف بزنیم. این شد که حرفی را که فکر می‌کنم لازم است گفته شود، برایتان می‌نویسم.

همان‌طور که در یکی از نشست‌های شبانه‌ی جشنواره گفتید، شما امسال نهالی کاشتید؛ نهال اولین دوره‌ی المپیاد فیلم‌سازی نوجوانان ایران که سال‌های بعد، وقتی که درخت پرباری شد می‌تواند سینماگران نیکویی را به این کشور هدیه کند. هرچند که به نظرم پیش از این سازمان‌ها و مراکزی مثل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، انجمن سینمای جوانان ایران و مراکز دیگر، سال‌هاست در این راه قدم برمی‌دارند، اما هر تلاشی برای پویایی استعدادهای نهفته‌ی نوجوانان، حتماً تلاش مثبت و نیکویی است. اما نکته این‌جاست که شما امسال آن‌قدر سرگرم این المپیاد بودید و تمام انرژی‌تان را در کنار نوجوانان شرکت‌کننده در این المپیاد صرف کردید که از اصل جشنواره باز‌ماندید و جشنواره حال و هوای دوره‌های گذشته‌اش را نداشت. حذف بخش‌های جنبی مثل دوبله‌ی هم‌زمان فیلم‌های خارجی، نشست‌های مطبوعاتی، کارگاه‌های فیلم‌سازی و انیمیشن و بسیاری از بخش‌ها و فعالیت‌های دیگر جشنواره باعث شده بود، درخت تنومند و ۲۹ساله‌ی جشنواره‌ی امسال کم‌بارتر از همیشه باشد.

قطعاً شما با تجربه‌های ارزشمندتان، بهتر از من می‌دانید که این جشنواره، برآیندی از سینمای حرفه‌ای (و نه آماتوری) کشور است. شک نکنید کاشتن نهال، آن هم برای پویایی نوجوانان، در هر فرصت و هرمکانی، نیکوترین کار دنیاست. اما لطفاً به‌عنوان باغبان سینمای کودک و نوجوان ایران، مراقب باشید، رسیدگی بیش از حد به نهال تازه‌کاشته‌شده‌ی این باغ، باعث نشود از درخت‌های تنومند باغ غافل شوید و آن‌ها در سایه‌ی این نهال، خشک شوند.

علی مولوی