به گزارش خبرنگار مهر، رابطه فلسفه با عمل نوشتن، دغدغه اصلی جان تیس لیساکر در کتاب فلسفه، نوشتن و شخصیت اندیشه است. فلسفه در افلاطون، مونتینگ، نیچه، ویتگنشتاین یا دریدا فلسفه بسیاری از اشکال است و این شکلها، شکل فلسفی بنیادی را به لحاظ نوشتاری دربر می‌گیرد. سبکی که در آن فیلسوف معاصر می‌نویسد، فراتر از مسائل ظاهری و زیبایی ساده، اغلب اهمیت حیاتی دارد و بخشی از خود فلسفه است.
با توجه به راه و روش‌هایی که در آن نوشتن بر فلسفه تأثیر می‌گذارد، لیساکر به دنبال ژانرهایی مانند افسانه، گفتمان و مقاله، و همچنین عملیات منطقی و لفظی مانند مثال، طنز و نقل قول است. در همان زمان، او از طریق تجربیات ادبی خود، اثرات این اندیشه‌ها و تدابیر لفظی را به ما نشان می‌دهد.
او در گفت و گو با نویسندگانی مانند بنیامین، کاول، امرسون و لوکاچ، قصد دارد که نوشتن فلسفی را احیا کند و استدلال می‌کند که فلسفه اگر به مقالات حرفه‌ای و نثر علمی محدود شود، نمی‌تواند وعده‌های فکری و فرهنگی خود را تحقق بخشد. در عوض، فلسفه باید نوشتن را به عنوان فعالیتی خلاقانه و ضروری در نظر بگیرد و تا بتاوند به چگونگی موضوع، خوانش و شیوه‌های اجتماعی در حال تحول در خواندن و بازاندیشی نزدیک شود.
این کتاب ۲۲۴ صفحه، توسط انتشارات دانشگاه شیکاگو در سال ۲۰۱۸ منتشر شده است.
