هرچند خیلی وقت است که به رودررو نشدن این دو اسطوره فوتبال ایران عادت کرده ایم اما هر مراسم و مناسبتی که احتمال حضور شهریار و جادوگر در آن می رود، از پیش، تصوری بر خلاف عادت همیشگی، از سوی این دو داریم اما مراسم اجرا می شود و به اتمام می رسد و کماکان علی دایی و علی کریمی را در حال دیده بوسی و خوش و بش نمی بینیم، اتفاقی سال هاست در حال تکرار و تکرار است و دیگر برای هواداران فوتبال تکراری شده و اگر مسئله ای غیر از این پیش بیاید مایه تعجب است.

البته نکته جالب در رابطه با این دو، عدم پراکندن حرف و حدیث از سوی هر دو نفر است و اینکه سر هرکدام از این دو نفر به کار خود گرم است و ترجیح را بر سکوت کرده اند باعث تصور دو خط موازی می شود که باید قبول کنیم هیچگاه به یکدیگر نمی رسد، دیگر مدت هاست پذیرفته ایم شهریار و جادوگر دو ایستگاه متفاوتی هستند که مسافران خاص خود را دارند و جز تعاریفی دورادور حرف دیگری را در رابطه با یکدیگر به زبان نمی آورند.

بهرحال این هم جزیی از فوتبال ایران است، فوتبالی که هر ازگاهی اختلافی عجیب بین اسطوره هایش دست به دست می شود، اختلافی با ریشه های در هم تنیده که طبیعتا با ریش سفیدی هیچ پیری قابل حل نیست و حالا هم دلخوش به این هستیم دو تاریخ ساز ورزش ایران به پر و پای هم نمی پیچند و هر کدام سر در کار خود دارند و البته در این میان به حرفه ای ترین شکل ممکن کاری به کار یکدیگر ندارند.

روز چهارشنبه و در آخرین رویارویی این دو نیز، پس از ورود علی کریمی و حضور در فاصله ای بعید با دایی، شهریار به دعا و فاتحه خوانی خود پایان داد و از راهی که به جادوگر ختم نشود، پس از رخصت از محمد دادکان و فرامرز ظلی و سپس دیده بوسی گرم، با علی پروین اقدام به ترک مسجد جامع شهرک غرب کرد.

شاید به زودی روزی برسد که نه در مراسم اینچنینی و بلکه در محفلی صمیمانه تر، نه کریمی را گوشه دیوار و در آخرین ردیف صندلی ها ببینیم و نه دایی را پر از عجله برای خروج! ما فوتبالی ها کماکان در انتظار همان وقتی دیگر هستیم.

عکس: امیرحسین خیرخواه