یکی از کارشناسان تیم مذاکره کننده کشورمان در این باره عنوان کرد: بررسی دلایل کندی تدوین متن توافق نهایی، هدف اصلی نشست دو جانبه وزرای خارجه ایران و آمریکا در ژنو است.

این کارشناس با بیان اینکه کندی تدوین متن توافق، نیاز به این نشست داشت افزود: شاید با حضور مذاکره کنندگان و وزرا به توان برخی موانع را برطرف کرد و به تدوین متن سرعت داد.

پس از آنکه وزرای خارجه ایران و 6 کشور (آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه، چین و آلمان) به همراه کاترین اشتون مسئول سیاست خارجی وقت اتحادیه اروپا در سوم آذر ماه 1392 پس از چند روز رایزنی در شهر ژنو به توافقی تحت عنوان «برنامه اقدام مشترک» در خصوص حل موضوع هسته‌ای ایران دست یافتند و این توافق در سی ‌ام دی ماه همان سال وارد مرحله اجرا شد، انجام مذاکرات به منظور حصول توافق جامع از اواخر بهمن ماه در شهر وین آغاز و پس از آن چندین دور رایزنی برگزار شد که 28 تیر ماه 1393 این توافقنامه به مدت 4 ماه تا سوم آذر ماه 1393 تمدید شد.

در سوم آذر ماه 1393 و پس از چند روز مذاکره فشرده در شهر وین به دلیل اختلافات موجود بر سر راه حصول توافق جامع، دو طرف این مذاکرات را برای هفت ماه (دهم تیر ماه 1394) تمدید کردند و پس از آن رایزنی‌هایی در ژنو، مونیخ، مونترو، زوریخ، استانبول و لوزان برگزار شد. در لوزان 2 و پس از 9 روز رایزنی فشرده، دو طرف به راه‌حل‌هایی در راستای حصول توافق دست یافتند و بعد از آن اعلام شد که گفت‌وگوها برای نگارش متن برنامه جامع اقدام مشترک آغاز خواهد شد که در همین راستا رایزنی‌هایی از دوم اردیبهشت تا چهارم اردیبهشت ماه در شهر وین برگزار شد. پس از آن رایزنی‌ها در شهر نیویورک و در حاشیه کنفرانس بازنگری معاهده NPT از دهم تا هفدهم اردیبهشت ماه ادامه یافت و سومین دور این رایزنی‌ها از 22 تا 25 اردیبهشت ماه در وین و چهارمین دور نیز 30 اردیبهشت ماه تا اول خرداد ماه به مدت سه روز در وین و پنجمین دور نیز از پنجم تا هشتم خرداد ماه در سطح کارشناسان و معاونان باز هم در وین برگزار شد.