براساس گزارش BBC، این سیاره که کپلر 186f نامگذاری شده،‌ در مدار ستاره کوتوله‌ای از سری کوتوله‌های M درگردش است و از خورشیدش تنها یک سوم از انرژیی را دریافت می‌کند که زمین از خورشیدش دریافت می‌کند.

این به آن معنی است این سیاره می‌تواند مکانی منجمد و یا بسیار خشک و مرده باشد. اما درصورتی که شرایط مناسب باشد و در سطح این سیاره آب مایع موجود باشد، ناسا حدس می‌زند کپلر 186f می‌تواند نمونه‌ای مشتبه به زمین با هوایی سردتر و اقیانوس‌هایی کم‌عمق‌تر باشد.

حضور این سیاره در منطقه قابل سکونت به این معنی نیست که حیاتی روی آن کشف شده‌است. به گفته محققان این سیاره را باید به‌جای دوقلوی زمین، عموزاده زمین نامید که بسیاری از ویژگی‌های مشابه زمین را داراست. این سیاره در فاصله 500 سال نوری از زمین و در میان صورت فلکی سیگنوس قرار گرفته‌است.

این سیاره 10 درصد بزرگتر از زمین است و در منطقه‌ای قابل سکونت از ستاره کپلر 186 در چرخش است،‌منطقه قابل سکونت به منطقه‌ای از مدار ستاره‌ها گفته می‌شود که درجه حرارت در آن به اندازه‌ای است که امکان وجود آب مایع فراهم است. در منظومه خورشیدی زمین تنها سیاره‌ای است که در منطقه قابل سکونت از خورشید قرار گرفته‌است.

تلسکوپ کپلر که کشف این سیاره جدید را به لیست موفقیت‌هایش افزوده‌است، در طول ماموریت چهار ساله‌اش که تنها بخشی بسیار کوچک از آسمان را رصد کرده‌است، موفق به کشف بیش از هزار سیاره شده‌است. اگر تعداد کشفیات کپلر در وسعتی 100 هزار سال نوری پخش شود، می‌توان گفت که ده‌ها میلیارد سیاره شبه‌زمینی در کهکشان راه شیری وجود دارند که هنوز کشف نشده‌اند.

اولین سوالی که پس از کشف یک سیاره ممکن است به ذهن هرکسی برسد این است که غروب خورشید در این سیاره چه‌شکلی است؟ آیا شبیه به زمین است یا متفاوت از زمین؟ زیرا این سیاره نسبت به زمین نور کمتری از خورشید خود دریافت می‌کند.

اخترشناسان در دانشگاه پورتوریکو با طرح این سوال توانسته‌اند چهره‌ای تخمینی را از غروب خورشید در سیاره کپلر 186f خلق کنند. در این تصویر که غروب خورشید در سواحل کارائیب را نشان می‌دهد،‌اخترشناسان میزان نور دریافتی را با شدت نور در سیاره جدید تنظیم کرده و غروب خورشیدی فرازمینی را شبیه‌سازی کرده‌اند.