به گزارش ایسنا، از زمانی که ورود کرونا به کشور اعلام شده و ایران هم همانند سایر کشورهای جهان با این ویروس دست و پنجه نرم می‌کند، روش‌هایی از قرنطینه خانگی و فاصله‌گذاری اجتماعی و آموزش آنلاین و دورکاری مورد توجه قرار گرفت تا حضور افراد در مکان‌های اجتماعی را کاهش داده و البته فعالیت‌های روزمره افراد ادامه یابد.
دورکاری یا انجام وظایف کاری در منزل، یکی از راه‌هایی است که می‌تواند از حضور افراد مبتلا و احتمال انتقال این ویروس توسط آنها بکاهد و همچنین کسانی که در معرض انتقال هستند را در برابر این ویروس حفظ کند. در دورکاری، کارکنان می‌توانند وظایفی که به آنها محول شده را بدون حضور فیزیکی در محل کار و سازمان خود و با رعایت ضوابط انجام دهند.
البته امکان دورکاری برای تمامی مشاغل وجود ندارد ولی در شرایطی که در تراکم جمعیت احتمال شیوع این ویروس بیش‌تر است، همین‌که برای دوره‌ای کوتاه هم کارمندان بتوانند به‌صورت حداقلی در محل کار خود حاضر شده و تراکم جمعیت را کاهش دهند، می‌تواند در ممانعت از گسترش کرونا موثر باشد. به همین دلیل در بسیاری از شرکت‌های اینترنتی یا اپراتورها اعلام شده که وظایف کارمندان خود را به‌صورت دورکاری به آنها محول کردند.
فرهنگ دورکاری در کشور جا نیافتاده
با وجود این، یکی از موانعی که در اجرای دورکاری وجود دارد این است که به نظر می‌رسد فرهنگ دورکاری چندان در کشور جا نیفتاده است. البته شرکت‌های فناوری در راه تبدیل شدن فرایند کاری‌شان به یک فرایند دورکاری دستشان بازتر است و می‌توانند با استفاده از زیرساخت‌هایی که دارند و استفاده از ماهیت فناوری، راحت‌تر به این کار اقدام کنند، اما شرکت‌ها و ادارات سنتی برای مقابله با این چالش کار سخت‌تری دارند.
درواقع شرکت‌هایی که از ابزارهای فناوری اطلاعات استفاده می‌کنند، می‌توانند به دورکاری اقدام کنند. به همین دلیل این کار برای استارت‌آپ‌ها که از این ابزار استفاده می‌کنند و قبلا تجربه‌اش را داشتند، راحت‌تر است، هرچند این شرکت‌ها هم بخش‌های مختلفی دارند، برای مثال بخش‌های محتوایی یا فنی می‌توانند اقدام به دورکاری کنند، اما این کار شاید برای بعضی از بخش‌ها از جمله کسانی که نیاز به ارتباط B۲B (مدل ارتباط با مشتری) دارند، دشوار باشد، زیرا در این کسب‌وکارها ارتباط چهره‌به‌چهره لازم است.
از طرفی از منظر منابع انسانی زمانی که از دورکاری صحبت می‌کنیم، ماهیت شغل و ویژگی‌های شاغل باید مورد توجه قرار گیرد. برای بررسی امکان دورکاری ابتدا باید بررسی کرد که آیا خود شغل به لحاظ ماهیتی امکان دورکاری را دارد؟ و اگر به لحاظ ماهیتی امکان دورکاری دارد، روحیه شاغل با دورکاری سازگار است یا خیر. گاهی اوقات زمانی که فرد در محیط شغلی حاضر می‌شود، به دلیل ویژگی‌های شخصی، کارایی‌اش بالا می‌رود و ممکن است همان فرد اگر هر روز دورکار باشد، نتواند به همان اندازه کارایی داشته باشد.
سازمان‌ها اگر بتوانند اول مشاغلی را انتخاب کنند که خود شغل امکان دورکاری را داشته باشد و بعد افرادی را تخصیص دهند که فرد هم ویژگی شخصیتی‌اش برای دورکاری سازگار است، قطعا بهره‌وری بالاتری خواهند داشت. بدین‌ترتیب تنها افرادی به‌صورت حضوری در کار حاضر می‌شوند که یا شغلشان یا ویژگی‌های شخصیتی‌شان و یا هردو با دورکاری سازگار نیست.
در شرایط امروزی، دورکاری عملا بدون زیرساخت آی‌تی امکان‌پذیر نیست و ساده‌ترین شکلش استفاده از شبکه‌های اجتماعی است، زمانی که سیستم‌های سازمانی قابل استفاده نباشد، از شبکه‌های اجتماعی به‌عنوان زیرساخت استفاده می‌کنند. شرکت‌هایی که پیش از این امکان دورکاری را برای کارکنانشان فراهم کرده و تجربه‌اش را داشته باشند، می‌توانند از این امکان استفاده کنند. درنهایت و از آنجاکه خیلی از شرکت‌ها هم شروع به دورکاری کردند، اگر این تجربیات به‌صورت دارایی در شرکت‌ها مورد استفاده قرار گیرد، می‌تواند در آینده سودمند باشد.
انتهای پیام
