محمد یمینی: انگار همین دیروز بود.شبکه اول حول و حوش ساعت ٦ عصر. آقایی که اسمش کامیار اسماعیلی بود اومد نزدیک لنز دوربین تلوزیون و گفت داریم یه برنامه جدید رو شروع میکنیم و از مخاطبان خواست که اسم برنامه به انتخاب اونا باشه.خوب طبیعتا

اون موقع یعنی حول و حوش بیست سال پیش خبری از ارسال پیامک و این حرفها نبود.باید زحمت میکشیدیم و نظراتمون رو از طریق پست براشون ارسال میکردیم.مدتی گذشت تا بالاخره اسم برنامه انتخاب شد نیم رخ.



برنامه ای که بعدها به نوعی آغازگر جریان جدیدی در برنامه سازی و بخصوص نحوه اجرا برای مجریان صداو سیما شد.تا جایی که میشه گفت خیلی از برنامه های مجری محوری که همین حالا هم ساخته میشن به نوعی وامدار اون نوع برنامه سازی و البته اجرا هستن.نیم رخی که سعی میکرد فراتر از کلیشه های زمان خودش حرکت کنه و بجای اجراهای خشک و رسمی صرف و ایستای اون دوره رابطه ای گرمتر و محاوره ای تر رو با مخاطب ایجاد کنه .حالا سالها از اون زمان میگذره و باید گفت  که اکثر برنامه های مجری محوری امروز تلوزیون نگاهی به همون رویکرد داشته ولی شاید توی همه این سالها کمتر نوآوری از مجریان و برنامه سازان این حوزه دیده شده.و فی الواقع خیلی از مجری ها سعی میکنن با تکیه بر همون رویکرد امورات بگذرونن.برنامه های زیادی که توی این سالها ساخته شدن و  مجریان محترم در اکثر موارد اصولی را  از قبیل  راه رفتن در هنگام اجرا،حرکات زاید دست وبعضا پا ،زیادی خودمانی شدن با مخاطب و میهمانان دعوت شده به برنامه بدون درک شرایط را سرلوحه کار خود قرارداده اند.میشه اوج این بی قوارگی فرهنگی رو در برنامه ای مثل ماه عسل ملاحظه کرد.جایی که مجری محترم برنامه که البته میشه گفت نمونه ای جهش یافته از مجریان برنامه های مذهبی و طنز و اجتماعی و ... توأمان باهم میباشندو ظاهرا به خاطر خطیر جنابشان رسیده که در کمال ظرافت اقدام به ادغام این ویژگیها نموده اند و محصولی جدید و قابل عرضه ارائه داده اند در غایت این بی تناسبی قرار دارند.متأسفانه باید به این نکته که امروزه برنامه هایی مانند ماه عسل سلیقه مخاطبان خود را شکل میدهند اذعان کرد. درزمانی که سیاست گذاران سیما اطلاع دارند پرمخاطب ترین لحظاتشان را در طول روز تجربه میکنند،تریبون در اختیار برنامه ای قرار می گیرد  که باید گفت  موضوعات آن بیشترین شباهت  به موضوعاتی که نشریات زرد برای خود انتخاب میکنند دارد.مگر غیر از این است که اگر از کنار روزنامه فروشی رد شویم و روزنامه ای را ببینیم که تیتر اولش را به پایین پریدن پسری به خاطر معشوقش از طبقه دوم اختصاص داده باشد یا عکس مانکن ها را در صفحات خود گنجانده باشد پی میبریم  آن نشریه در طبقه بندی نشریات زرد قرار میگیرد و حتما از خریدنش اجتناب میکنیم. به هرحال امیدوارم سیاستگذاران این عرصه به زودی متوجه شوند که ضعف برنامه هایی از این دست با ارائه یک سری حرکات و شوخی های سبک و شیک پوشی مجری جبران نمیگردد و به واقع به دنبال اعتلای فرهنگ این مرزو بوم باشند نه صرفا فروش آنتن.