عده‌ای معتقدند که توافق وین و قطعنامه 2231  ضریب امنیت کشور را افزایش می‌دهد و سایه تهدید را از سر ایران برمی چیند. هرچند که اظهارات عاجزانه مقامات آمریکایی درخصوص حمله به ایران بیشتر به یک بلوف تکراری شبیه است اما باید به این موضوع توجه داشت که دشمن هیچگاه از ضربه زدن به جمهوری اسلامی ایران دست برنمی دارد و به هر طریقی به دنبال ایجاد مسیری برای ورود به روزنه‌های امنیتی کشور است.

علیرغم هیاهوی رسانه‌ای ذوق زدگان درخصوص افزایش ضریب امنیت کشور پس از توافق باید گفت:اگر منظور از تهدید، لفاظی های آمریکایی هاست،نه تنها این تهدیدها در کوران مذاکرات مرتبا تکرار می‌شد، بلکه با پایان یافتن مذاکرات هسته‌ای ایران و 1+5 مقامات آمریکایی هنوز این عادت ابلهانه را ترک نکرده‌اند و حتی افزایش نیز یافته است.

اما اگر منظور یک تهدید واقعی و عملیاتی است، باید گفت متاسفانه و برخلاف تصور عمومی و فضاسازی آگاهانه رسانه های غربی و ذوق زدگان داخلی، توافق هسته ای - با توجه به بازرسی‌ها و کمیت و کیفیت نظارت - نه تنها احتمال جنگ و درگیری را کاهش نمی دهد بلکه به شدت در این راستا عمل می کند. شاید ادعای عجیبی به نظر برسد اما با دقت در جزئیات ماجرا به حقیقی بودن آن پی خواهید برد.

  از ابتدای گشوده شدن پرونده بحران جعلی فعالیت هسته ای ایران، گزینه نظامی روی میز آمریکایی‌ها بوده است. آنها در ظاهر تجهیزات لازم برای یک حمله به تاسیسات هسته ای ایران را هم دارند. اما چرا تا کنون از آن استفاده نکرده‌اند؟ فارغ از بحث پاسخ سخت و شکننده ایران به چنین تجاوزی، پاسخ کلیدی این است؛ این حمله چقدر موثر است؟ به اعتراف خود غربی‌ها تقریباً هیچ. زیرا آمریکا از اطلاعات مفصل درباره زنجیره تامین‌کننده برنامه ایران که امکان تولید سانتریفیوژهای تازه را می دهد، محروم است و به این ترتیب ایران می‌تواند به سرعت این چرخه را بازسازی کرده و حتی گسترش دهد.

2727