به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری فارس، «پروفسور محمد اسماعیل اکبری، رئیس کارگروه جمعیت و سرمایه اجتماعی، کمیسیون علمی فرهنگی و اجتماعی دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام» در یادداشتی نوشت: چند روزی بود در رسانه‌های مجازی خبری آمد که به زودی انجمن اسلامی جامعه پزشکی اطلاعیه مهمی صادر خواهد کرد، هر روز مشتاق تر می‌شدیم تا بشنویم دوستان دیروز و امروز چه کمکی از این مسیر به ملت عزیز ایران در این برهه می‌کنند. در ساعات پایانی دیشب این بیانیه به دستم رسید و مرا به قریب ۴۰ سال قبل برد.
در سال‌های اول پیروزی انقلاب دو سفیر مهربان از سوی آن انجمن محترم به اصفهان آمدند و فرمودند ما انجمن مشهد را تعطیل کرده ایم و با برادران و خواهران تهرانی انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران را تاسیس کرده ایم، شما هم تعطیل کنید و به ما بپیوندید.
در بحث‌های سیاسی اجتماعی با آن عزیزان تصمیم گرفته شد، همچنان در لوای انجمن اسلامی پزشکان دانشگاه خدمت کنیم و امروز کاملا از این تصمیم خوشحال و مفتخر به آن هستیم اگر چه به دلیل رعایت زمان توفیق جمع کردن خواهران و برادران عضو انجمن مقدور نشد و به تنهایی این سطور را رقم زدم که امید است مقبول حضرت دوست واقع شود و توصیه ای از دل برای آن برادران و خواهران گردد.
برادران ارجمند در مقدمه با اعلام مصداقهای بین از وضع اقتصادی مردم دلسوزی خود را نشان داده اید، که ضمن تایید آنها چند نکته ای را هم من اضافه می کنم:
وضعیت مسکن مردم به حدی در گودال های اقتصادی گرفتار شده است که سخت است به جوانان توصیه کنیم خانواده تشکیل دهید. شما این مقوله را در نقصان های اقتصادی ذکر نکردید، شاید علت آن گرفتار نبودن بخش بزرگی ازاعضای جامعه پزشکی ایران در مقوله مسکن باشد، ما به لطف الهی و کمک مردم سرپناهی مطمئن یا سرپناه هایی داریم که ممکن است مردم را فراموش کنیم.
به خوبی می‌دانیم که بیش از ۱۰ درصد کسانی که یکبار در حوزه درمان وارد میشوند، به زیر خط فقر میروند ودچار وضعیت اسفبار (catastrophic status) میشوند شاید این را هم صلاح ندیدید مطرح کنید زیرا گوشه اش به ما یعنی جامعه پزشکی برمی‌خورد.
مدیریت سلامت در حوزه‌های مرتبط مثل سازمان نظام پزشکی، پزشکی قانونی، وزارت بهداشت، کمیسیون بهداشت و درمان مجلس محترم جملگی از مردم محوری و عدالت خواهی فاصله گرفته‌اند و قطعا می‌توانند برای نجات سلامت یکپارچه تر و عادلانه تر عمل کنند، که باز هم مورد عنایت در بیانیه نبوده است.
از ساختار های نظامی امنیتی گله کرده‌اید، که وظایف ذاتی خود را دست کم گرفته اند و به اموری جزیی پرداخته‌اند، و این دلیلی است که میدان را برای نوکران شیخ‌های جنوب خلیج فارس و رژیم غاصب کودک کش باز گذاشته اند تا آن شود که می بینیم.
با این هم موافقم و مصداق های روشنی از آن دارم. تا اینجای کار اشکالی نمی بینم و مشفقانه تایید می کنم. اما اشکال وقتی پیدا میشود که نتیجه گیری می کنید؛ چند جز اصلی زیر حاصل بیانیه شماست :
حاکمیت مسئول همه نابسامانی ها است. در تعریف های اجتماعی ساختارهای چهارگانه حاکمیت، حکومت (دولت)،تولیت، ملت تعریف میشوند. استنباط بنده و دوستان مشترکمان در ساعات اولیه امروز این بود که منظور شما از حاکمیت، رهبری جامعه است نه مجلس شورای اسلامی یا قوه قضاییه و یا بقیه سازمانهای مرتبط که این امر در تبیین اندیشه های شما قابل تامل است، تا انجا که بزرگان و بنیانگذاران ان انجمن را میشناسم این برداشت نمیتواند از ذهن و عمل انها باشد و این نگرانی را بیشتر میکند.
راه حل های ارائه شده نیز بر سه اصل استوار است. برجام را احیا کنید و از چانه زنی در مقابل زیاده خواهی های غربیان و دولت کثیف آمریکا دست بردارید و دیگر اینکه اجازه دهید تشکل‌های صنفی به خیابان ها بیایند و تظاهرات کنند و شما به عمق ماجرا که در بعضی موارد دستهای آلوده سیاسی بازان بین المللی کاملاً روشن است دقت نکنید.
زندانیان سیاسی را هم بدون در نظر گرفتن سابقه و دلیل آن آزاد کنید؛ این نتیجه گیری ها و راه حل ها ما را به یاد نامه ای میاندازد که علیه حضور مستشاران ایران در مرزهای اسرائیل نوشته شد؛ راستی اگر قرار بود آقایان نتیاناهو و یهودا باراک توصیه های سیاسی به حکومت ایران بکنند تا ماهی خود را بگیرند چه چیز دیگری می نوشتند؟
در بیش از ۴۰ سال گذشته اغلب اوقات سکان های مدیریتی سلامت و دولت در دستان شما و دوستان شما بوده است، چطور میشود که سوابق منجر به وضعیت امروز را ندیده اید یا نخواسته اید ببینید و همه گناه را در تغییر ساختارهای مدیریتی در ده ماه گذشته تعبیرکرده اید و صد البته که منظورم اصلا تائید کامل مدیریت این ده ماه نیست، اما به هرحال انصاف هم چیز خوبی است. با دلسوزی توصیه می کنم عینک های سیاستزدگی صرف و گروه گرایانه را بردارید و از چشم مردم به مشکلات نگاه کنید، به میدان بیایید که آماده مردان مرد است. نکته پایانی تعبیر تلخ شما از سرود قدرتمندانه ای است که این روزها بعضا فرقان حق از باطل شده است؛ دوستان را دل شاد میکند و دشمنان رابه هراس میاندازد، مباد آنکه از این سرود احساس غرور و دلبستگی و وابستگی نشود،اگرچه هیچ چیز کامل نیست.
انتهای پیام/
