لژیونرها که بخش اعظم رزمی‌کاران موفق و عنوان‌دار در هنرهای رزمی را پوشش می‌دهند، این‌روزها در معرض قراردادهایی قرار می‌گیرند که مضراتش از مفاد آن بیشتر بوده و امضای این گونه قراردادها نه تنها می‌تواند آینده ورزشکار را با خطر مواجه کند، بلکه به باشگاه‌ها و مدیران آن، اجازه تحقیر و هرگونه برخوردی در زمان اجرای قرارداد را می‌دهد.

این قراردادها معمولا توسط مدیرانی تنظیم می‌شود که منافع خود را در اولویت می‌بینند و قدرت مدیریتی و اجرایی خود با درج بندهای حقوقی تضمین می‌کنند، کاملا یک‌طرفه بوده و ورزشکار به خاطر اعتماد بی‌مورد، فقدان جدیت اداری، عدم آگاهی از زبان انگلیسی و یا بومی و از همه مهمتر فشار و شرایط زندگی و نگرانی از آینده ورزشی خود تن به امضای آن می‌دهد. برخی از بندهای اینگونه قراردادها به شرح زیر است:

پرداخت مبلغ نقدی تا ۳۰ هزار دلار برای فسخ

پرداخت ۳۰ إلی ۷۰ درصد از درآمد حاصل از مبارزه

عدم اخذ ویزای مربوطه

عدم تعهد در قبال هزینه‌های درمان مربوط به آسیب‌دیدگی در حین تمرین

اهدای عنوان (کمربند، مدال و کاپ) قهرمانی به باشگاه

موافقت مبارزه در هر رده ورزنی و یا هر مبارزی در هر سطحی

پرداخت ۱۰ درصد از حق امورات تبلیغاتی و فروش محصولات مربوط به ورزشکار

عدم تعهد در قبال ترتیب دادن مبارزه آموزش به مبتدیان

پرداخت ودیعه نقدی برای خسارات احتمالی

دخالت در روابط اجتماعی و شخصی ورزشکار

تمدید خودکار قرارداد حتی پس از پایان تاریخ ذکر شده

عدم تعهد پرداخت هزینه‌های سفر، اقامت و خوراک ورزشکار و مربی همراه

عدم تعهد برای مسکن، خوراک و پوشاک ورزشی مورد نیاز

نظافت محل تمرین که وظیفه خدمتکار است

و ...



و حال پرسش‌ها این است؛

آیا ورزشکار حرفه‌ای که در سازمان‌های معتبر مبارزه و پاداش نسبتا خوبی دارد، حتی پس از پرداخت کمیسیون به باشگاه، باید در زمان فسخ هم جریمه بدهد؟!

آیا مبارزی که در استراحت است و یا خستگی تمرین دارد باید نقش خدمتکار و یا مربی را ایفا کند؟!

آیا باشگاه مؤظف به اخذ ویزای معتبر و مربوط نیست؟!

آیا بررسی روابط شخصی و اجتماعی از جمله بررسی تلفن همراه ورزشکار نقض حقوق شخصی نیست؟

آیا درآمد حاصل از تبلیغات و حامی شخصی ورزشکار نیاز به پرداخت کمیسیون به باشگاه دارد؟

آیا ورزشکار مجبور به مبارزه در وزن نامناسب و یا حریفی با سطح بسیار بالاتر از خود (چیکن شدن) است؟

و بسیاری از پرسش‌هایی که پاسخ آنها همچنان مجهول است.

چرا ایرانیان نفرات اول صف امضای چنین قراردادهایی هستند، در حالی که ورزشکاران دیگر کشورها تن به این خفت نمی‌دهند؟ آیا مدیر اجازه برخورد فیزیکی و آسیب ناشی از ضرب و شتم را با ورزشکار دارد؟