پیرمردی که با قوت دستانش در پیاده‌روی اربعین است

باشگاه خبرنگاران جوان - از همان حوالی طلوع آفتاب، میدان امام حسین (ع) تهران رنگ و بوی دیگری دارد. از دور صدای تلاوت قرآن در هوا می‌پیچد و بوی چای تازه‌دم و نان داغ، فضای صبحگاهی را پر می‌کند. بعضی با خانواده، بچه به بغل یا کالسکه به دست؛ بعضی هم تنها، اما با دلی پر از شوق آمده‌اند.

در گوشه میدان، چند نوجوان دهه نودی با لبخند و هیجان، سینی‌های خرما و چای را بین مردم پخش می‌کنند. مادرشان کمی عقب‌تر ایستاده و مرتب از دور حواسش به بچه‌هاست، اما دخالت نمی‌کند؛ انگار می‌خواهد بچه‌ها خودشان لذت خدمت را تجربه کنند.

امسال مسیر پیاده‌روی جاماندگان از همین میدان آغاز می‌شود و تا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) در شهرری ادامه دارد؛ مسیری حدود ۱۳ کیلومتر. در طول مسیر، بیش از ۲۲۰۰ موکب کوچک و بزرگ برپا شده؛ بعضی خانوادگی، بعضی محلی، و حتی موکب‌های نوجوانان و کودکان که با دست‌های کوچکشان لقمه درست می‌کنند یا آب خنک تعارف می‌کنند.

در گوشه‌ای دیگر از مسیر، پیرمردی با صورتی آرام و شکسته از سال‌ها تجربه، روی زمین نشسته و با حوصله کفش زائران جامانده حسین (ع) را واکس می‌زند. دست‌هایی که سال‌هاست جای پا، او را به مقصد می‌رسانند، امروز هم بال پروازش شده‌اند؛ بالی برای خدمت.

هر بار که برس را روی کفش‌ها می‌کشد و جلا می‌دهد، انگار تکه‌ای از دلش را هم صیقل می‌زند.‌

می‌پرسم: «حاج‌آقا، با این شرایط سخت، چرا اینجا نشسته‌اید و کفش واکس می‌زنید؟» 

دست از کار می‌کشد و می‌گوید: «دخترم، عشق به اباعبدالله پا و دست نمی‌شناسد. اینها بهانه نیست. وقتی می‌بینم همه برای زیارت آمده‌اند، من هم باید سهمی در این کاروان داشته باشم. شاید همین واکس زدن کفش‌ها کوچک باشد، اما قدم‌هایشان را سبک‌تر و دل‌هایشان را خوش‌تر می‌کند.» 

نگاهش به جمعیت، پر از همراهی. او با دستانش راه می‌رود، اما دلش فرسنگ‌ها جلوتر، هم‌قدم با زائران، در جاده‌ای که به کربلا ختم می‌شود، پرواز می‌کند.

در مسیر، بعضی‌ها پلاکارد‌هایی در دست دارند که رویشان نوشته شده: «هر قدمی که برمی‌داریم، یاد کربلاست.» 

در امتداد مسیر، جمعیت در مقابل یکی از موکب‌ها مکث می‌کند. آنجا تصاویری از کودکان شهید جنگ ایران و عراق به نمایش گذاشته شده است. چهره‌های معصوم این کودکان، سکوت تلخی را بر آن بخش از مسیر حاکم می‌کند و بسیاری از مردم با دیدن آنها درنگ می‌کنند، بغض در گلوهایشان می‌شکند و برای شادی روحشان صلوات می‌فرستند.

طنین نوحه و مداحی، فضایی سرشار از معنویت ایجاد کرده است. پرچم‌های سیاه و قرمزی که بر روی موکب‌ها به اهتزاز درآمده‌اند، مزین به شعارهایی، چون «حب الحسین یجمعنا» و «لشکر حسین، لشکر قدس» هستند.

زائران بسیاری، پلاکارد‌هایی با خود حمل می‌کنند که بر روی آنها نوشته شده است: «هر قدمی که برمی‌داریم، یاد کربلاست.» جوانانی نیز هستند که با دوربین‌های تلفن همراه خود، این لحظات را ثبت و به اشتراک می‌گذارند تا دوستانشان نیز در این حال و هوا شریک شوند. هر زائر، خود داستانی از عشق و ارادت دارد.

این پیاده‌روی، بوی همان مسیر کربلا را دارد؛ مسیری که با هر قدم، دلت را به امام حسین (ع) نزدیک‌تر می‌کند. امروز تهران، خودش تکه‌ای از مسیر نجف تا کربلاست.

منبع: فارس