به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری فارس وبلاگ آزاد اندیش نوشت: مادر؛ ترانه‌ای که لطافتش چون ابرهای سپید و درخشنده است؛ به یاد دارم از کودکی چشم‌هایم تصویر تو را از میان دریای شور می‌چیند... شیرین‌ترین تصویر برای هر فرزندی؛ طنین صدای تو روحمان را آرام می‌کرد، وقتی از غربت این دنیا به آغوش تو پناه می‌آوردیم.

مادر؛ خوشحالم که در شکوه آفرینش خلقی به نام مادر نام گرفت؛ چه خوب وقتی از آسمان جدا می‌شویم در دامان پر عطوفت مادر قرار می‌گیریم؛ گویی خدا می‌خواهد بگوید، مهربانی یعنی بی‌دلیل دوست بداری، با عشق دوست بداری؛ مهربانی یعنی مادر...

اما این عشق تمثالی دارد که گاه 4 فرزندت را فدای عشقت می‌کنی هر چند مادر باشی؛ گاه مادر می‌شوی تا عاشقانه‌ای برای ابد بسرایی، با دست‌های خودت بزرگش می‌کنی و نوازشش می‌کنی، همراه شور و شیرینش می‌شوی، شب و روزت را به شوق بزرگ شدنش می‌گذرانی اما در نبرد عقل و عشق، سربند یا حسین بر سرش می‌بندی و اسماعیل وار او را به قربانگاه، نقطه‌ای زمینی از عرش می‌فرستی، تا آسمان‌ها متجلی از پروازها باشد.

سکوت حیران از این مرحله احساس، تماشا می‌کند تو را؛ وقتی که پاره‌های وجودت را تکه تکه می‌بینی و خم به ابرو نمی‌آوری! و می‌گویی «فدای تو محبوبم، برای تو رهبرم، در راه علی اکبر حسین(ع)».

تو با خود گویی: پس عشقِ مادرانه کجاست؟ همان احساسی که صفا و مروه را طی می‌کند؛ چه زیباست سعی صفا و مروه، میانِ حجِ مقبولت! چه زیباست دو رکعت نماز «نساء»، به راستی حکمت این تدبیر چیست؟! خدا چه می‌خواهد بگوید؟! این فراز و فرود، این قدرتِ تغییر...

برای بال شکسته پروانه‌ای می‌گرید و در برابر اهدای پاره تنش، فرزندش، تنها لبخند می‌زند... مادری که جشن مادر بودنش را کنار لاله‌هایش می‌گذراند؛ روز مادر تمام معنایش فاطمه (س) است، مولودش فاطمه (س) است؛ وسعتش نه پهنای آسمان‌ها و بهشت، بلکه عظمتِ فاطمه (س) است! پس اگر این عالم فهمید که فاطمه کیست خواهد دانست مادر جهان شدن یعنی چه! مادر تنها یک نام نیست، مقام است.

انتهای پیام/