براساس گزارش تایم، این منطقه که کمتر از دو ساعت با شهر سالت‌لیک فاصله دارد، منطقه‌ای کاملا مسطح و سخت است و در هیچ‌نقطه‌ای از جهان به اندازه این دشت‌های هموار رکورد سرعت مطلق به ثبت نرسیده‌است.

سر مالکوم کمپل اولین فردی بود که در سال 1935 رکورد سرعت زمینی را شکست و به اولین انسانی تبدیل شد که توانسته با سرعت 482 کیلومتر بر ساعت رانندگی کند. رکورد سرعت 965 کیلومتر بر ساعت نیز تا سال 1970 شکسته شد.

خودروی بیوک تغییر شکل‌داده شده مدل 1952 با رکورد سرعت 266.72 کیلومتر بر ساعت

عکاسی آلمانی به نام الکساندر لایر طی 16 سال گذشته به عکاسی از رویداد‌های پرسرعتی پرداخته که در ماه‌های خشک سال، یعنی ماه‌های آگوست و اکتبر در این منطقه بیابانی رخ داده‌اند. هرسال مغزهای متفکر ماشین‌سازی و عشق سرعت‌ها از سرتاسر جهان به این منطقه می‌آیند تا با هرچه سریعتر راندن موتورها،‌خودروها و هر نوع وسیله نقلیه دیگری، نام خود را به کتاب رکورد‌های سرعت بیافزایند.

لایر منظره‌ای را که هرسال رکورد‌های جدید سرعت در آن به ثبت می‌رسد،‌ متفاوت از هرجای دیگر جهان توصیف می‌کند، منظره‌ای کاملا متفاوت از هرجای دیگری،‌گویی در جهان دیگری قدم گذاشته‌اید. مسیر حرکت خودروها سفید به رنگ برف است، اما حرارت در آن بی‌داد می‌کند. سطح نمکین مسیرها نیز گاهی ترد و شکننده و گاهی چسبناک می‌شود.

خودروی استریم‌لاینر با سرعت بالای 482 کیلومتر بر ساعت

به گفته افرادی که برای رکورد‌شکنی در زمینه سرعت به این منطقه می‌آیند، برای برنده شدن در بونویل باید با عناصر طبیعت دست و پنجه نرم کرد. والری تامسون دارنده 6 رکورد سرعت زمینی در بخش موتورسواری می‌گوید بودن در این منطقه مانند حضور در ماه است. اینجا جهانی کاملا متفاوت است، آرام و و مدور، و تنها طولانی بودن فواصل است که در میدان دید انسان محدودیت ایجاد می‌کند. در یک روز عادی در بونویل ممکن است شرایط سخت و دشوار متعددی پیش آید، حرارت طاقت‌فرسا، باران سیل‌آسایی که بستر نمکین دشت را به سطحی خمیری تبدیل می‌کند و شب‌های منجمد‌کننده که نفس کشیدن در آن دشوار است. به گفته تامپسون این منطقه آرام و در عین حال بی‌رحم است.

با این همه این دشت‌های نمکی درحال ناپدید شدن هستند از این رو عاشقان رکورد سرعت مسابقه‌ای تنگاتنگ با زمان را در پیش دارند. طی دو سال گذشته شرایط گل‌آلود و کمبود نمک منجر به متوقف شدن بزرگترین رویداد‌های سرعت در جهان شده‌است و پرسش اصلی اینجاست که آیا استخراج بی‌رویه نمک منجر به از دست رفتن نمک‌های این منطقه شده‌است یا شرایط آب و هوایی.

دشت‌های نمکی این منطقه درحدود یک قرن پیش وسعتی بیش از 40 هزار هکتار داشتند اما امروز کمتر از یک سوم این وسعت را اشغال کرده‌اند و مسیر مسابقه‌ای که زمانی 20 کیلومتر طول داشت اکنون تنها 11 کیلومتر امتداد دارد.