آتش سوزی در ساختمان پلاسکو، ظرف کمتر از یک ساعت تمام خیابان‌های مواصلاتی به چهار راه استانبول را با ترافیک انسانی مسدود کرده و هر لحظه بر حجم آتش افزوده می‌شود. 12 ایستگاه آتش نشانی در محل حاضر شده‌اند.
ساعت یازده و نیم است و حدود سه ساعت است از ماراتن آب و آتش می‌گذرد، مرکز شهر در دود غرق شده، آتش نشانان با هر زحمتی شده عکاسان سمج رسانه‌ها و کسبه را از ساختمان خارج می‌کنند، گزارشگر شبکه خبر در محل حاضر شده و آماده خواندن پلاتو می‌شود، اما قبل از او، پلاسکو خودش از حال برج‌های فرسوده شهر گزارش می‌دهد و فرو می‌ریزد....
حالا کابوسی که سال‌ها دلسوزان این شهر از آن خبر می‌دادند، برای تهران تبدیل به واقعیت شده است.
کابوس نبود ایمنی در بناهای فرسوده تهران از ساختمان آلمینیوم گرفته تا علاء الدین و ده‌ها مورد دیگر که توسط بخش خصوصی اداره می‌شود و صاحبان آنها تمایلی به تخلیه و یا نقل مکان یا رعایت ضوابط ایمنی ندارند.
اما در هر صورت حتی با علم این موضوع که کاسبان این ساختمان‌ها قصد هیچ اقدامی نداشته باشند آتش نشانان در هر شرایطی مامور به انجام وظیفه خطیر و خطرناک خود هستند.
جسته و گریخته در ایام اخیر رسانه‌ها از بی‌کیفیتی لباس آتش نشان‌ها و یا نبود امکانات کافی سخن می‌گفتند، اما سخنگوی آتش نشانی جلال ملکی آب پاکی را روی دست همه ریخت و در کنفرانسی خبری اعلام کرد تجهیزات و خودروهای آتش نشانی با تایید کارشناسان از معتبرترین کارخانه‌های دنیا خریداری می‌شوند و لباس آتش نشان‌های تهرانی جزو مطرح‌ترین در نوع خود در منطقه است.
وی در وصف توانایی‌های آتش نشانی گفته بود از کشورهای همجوار جهت گذراندن آموزش به دانشگاه آتش نشانی ایران می‌آیند.
اما کارشناسان راه حل اینگونه آتش سوزی‌ها در کلان شهرها که در طبقات فوقانی است را در دو روش تقسیم‌بندی می‌کنند: یا تجهیز ساختمان به سیستم اطفاء حریق هوشمند و یا استفاده از واترگان‌ها که می‌توانند آب و یا فوم را با فاصله مناسب به نقطه مورد نظر و کانون آتش پرتاب کنند بدون اینکه مایع از محل خود منحرف شود.
واترگان ساخت ایران که در پیچ و خم بوروکراسی به فراموشی سپرده شد
در حال حاضر سازمان آتش نشانی با این استدلال که این سازمان بالگردی ندارد تا بر روی آن واترگان را نصب کند به کلی این پروژه را به فراموشی سپرده است.
اما یکی از مخترعین کشورمان به صورت بومی واترگانی طراحی کرده است که در کمتر از 40 دقیقه بر روی هر بالگردی قابلیت نصب دارد.
با فرض این موضوع که آتش نشانی قادر به تهیه بالگرد نباشد، این سازمان می‌تواند با این واترگان از ناوگان هوایی دیگر دستگاه‌ها در کمترین فرصت برای اطفای حریق استفاده کند.
علی محمد محمدی پژوهشگر و طراح سیستم‌های اطفاء حریق که پیشتر سابقه اختراع سیستم اطفاء حریق هوایی جنگل‌های شمال ایران را در فاجعه سال 89 داشته در گفت و گو با خبرنگار فارس از مزایای طرح خود میگوید: نمونه‌های خارجی واترگان و فایر فایتینگ‌ها قیمتشان چندین برابر نمونه داخلی و دریافت خدمات پس خرید آنها هم بسیار دشوار است.
محمدی با بیان اینکه برای کلان شهری مانند تهران 2 دستگاه واترگان کفایت می‌کند می‌افزاید: هزینه تولید موردی این دستگاه بین 400 تا 500 میلیون تومان است که اگر به تولید انبوه برسد این هزینه به مراتب کمتر خواهد شد.
تایدیه‌های تست این واترگان ساخت ایران از اینجا ، اینجا ، و اینجا قابل مشاهده است.
این پژوهشگر ضمن بیان این مطلب که تا به حال 10 فایر بسکت طراحی شده توسط او در اطفاء حریق برون شهری و آتش سوزی پتروشیمی بوعلی امتحان خود را پس داده اند میگوید: در حال حاضر امکان طراحی و ساخت مدل‌های مختلف اطفاء حریق هوایی با توجه به مدل‌های مختلف آتش نشانی هوایی وجود دارد.
محمدی در پاسخ به این پرسش که چرا با توجه به نیاز هم اکنون کشور به حداقل 30 الی 40 مورد سیستم‌های اطفاء حریق چه در جنگل ها چه در کلانشهرها، کسی میزبان طرح شما نبوده و نیست، میگوید: تا به حال به 11 سازمان مراجعه کرده‌ام این سازمان‌ها عبارتند از: 1.شرکت پشتیبانی و نوسازی هلیکوپتر‌های ایران(پنها)، 2. آماد و پشتیبانی هوانیروز نزاجا، 3. سازمان توانیر، 4. آماد و پشتیبانی نیروی هوایی ارتش، 5. وزارت کشور_ریاست ستاد بحران، 6. ریاست جمعیت هلال احمر کشور، 7. مدیر عامل آتش نشانی تهران، 8.
مدیرعامل شرکت کالای نفت، 9. آماد و پشتیبانی نیروی دریایی ارتش، 10. ریاست سازمان محیط زیست کشور و 11. سازمان جنگل ها و مراتع که هرکدام بهانه خودشان را دارند و من بیشتر از آنکه توجه‌ام به تولید و ابتکار باشد باید به دنبال قبول طرحم در سازمان‌های مختلف دوندگی کنم.
