به گزارش بولتن نیوز به نقل از مهر، با بیان اینکه هر سال نتایج رتبه بندی های دانشگاهی توسط نظام های رتبه بندی منتشر می شود گفت: نظام های تایمز، QS، شانگهای سه نمونه از این نظام های رتبه بندی بین المللی هستند که هر سال دانشگاه های مختلف را در سطح بین المللی رتبه بندی می کنند.

رئیس مرکز منطقه ای اطلاع رسانی علوم و فناوری ادامه داد: از سال 2014 میلادی نظام رتبه بندی ISC نیز به این گروه پیوسته و در حالی که پیش از این تنها دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی کشور را رتبه بندی می کرد از سال جاری تمام دانشگاههای کشورهای اسلامی بر اساس معیارهای مخصوص به خود رتبه بندی کرده و نتایج آن توسط وب سایتی که به همین منظور طراحی شده به صورت وبی منتشر خواهد شد.

مهراد تصریح کرد: رتبه بندی دانشگاه های ایران نشان می دهد که دانشگاه هایی مانند صنعتی شریف و دانشگاه تهران به ترتیب در نظام رتبه بندی تایمز و شانگهای جایگاه ممتازی دارند و هر سال نیز رتبه برتری را در این دو نظام یاد شده در جمع هزاران دانشگاهی که رتبه بندی می شوند بدست می آورند. یا، دانشگاه های تربیت مدرس، صنعتی اصفهان، علم و صنعت ایران و دانشگاه علوم پزشکی تهران نیز در برخی از رشته های موضوعی، رتبه های قابل توجهی کسب کرده و به عنوان دانشگاه های ممتاز و برتر معرفی شده اند.

مهراد افزود: گرچه معیار ها و شاخص های رتبه بندی دانشگاهی از نظامی به نظامی دیگر متفاوت است با وجود این امروز توجه دانشگاه ها به این مهم جلب شده و می کوشند با اصلاح  روش ها و ارائه آمار های مستند تر در گروه دانشگاه های برتر جهان قرار گیرند.

سرپرست ISC اظهار داشت: بررسی نتایج رتبه بندی در مورد دانشگاه هایی که از آنها نام برده شد نشان می دهد که بهبود نسبت اعضای هیأت علمی به دانشجو و تعداد استنادات به ازای هر عضو هیأت علمی، دو شاخص مهمی هستند که باید از نظر کسب امتیاز بیشتر به این دو مورد توجه ویژه ای معمول شود.

وی گفت: اتفاقا هر دوی این موارد نیازمند اعتبارات بیشتر است. دانشگاه های کشور باید اعضای هیأت علمی با استعداد را برای بهبود و پیشرفت آموزش و پژوهش جذب و حفظ کنند. از طرف دیگر، این دانشگاه ها به بودجه بیشتری برای رشد و ارتقای ظرفیت های پژوهشی که امری ضروری در تولید مقالات با کیفیت است، نیاز دارند.

مهراد ادامه داد: گزارش های اخیر مقامات آموزش عالی کشور نشان می دهد که بودجه اختصاص داده شده به پژوهش و توسعه در جمهوری اسلامی ایران بین نیم صدم درصد و هفتاد صدم درصد تا نوسان است. در مقابل، بررسی گزارش های بانک جهانی در این مورد نشان می دهد که بودجه اختصاص داده شده در کشورهای آسیایی که از نظر علمی و فناوری به درجه مطلوبی از رشد و پیشرفت نایل شده اند از تولید ناخالص داخلی با آنچه در ایران به امر پژوهش تخصیص داده می شود متفاوت است. به عنوان مثال، چین، سنگاپور، کره جنوبی و ژاپن به ترتیب 1.84 درصد، 2.09 درصد، 3.74 درصد و 3.26 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به پژوهش و توسعه اختصاص داده اند. در این منطقه، هر کشور برای ایجاد اقتصادی بر پایه علم و دانش یعنی اقتصاد دانش بنیان در حال رقابت است. ما نیازمند به بهبود و پیشرفت منابع انسانی هستیم. 

سرپرست ISC گفت: دانشگاه های کشور شهرت و اعتبار خوبی را از خود نشان داده اند و حتی به طوری که بیان شد در تعدادی از حوزه های موضوعی نقش مهم و برجسته ای دارند، اما مسأله آن است که جمهوری اسلامی ایران لازم است منابع و اعتبارات مناسب تری را به داشتن ایرانی با دانشگاه هایی که بتوانند در منطقه و آسیا با دیگر دانشگاه ها رقابت کنند، صرف کند. در مبحث آموزش عالی، این دانشجو و اعضای هیأت علمی نوآور است که دانشگاه ها را به گونه ای مثبت شکل می دهند.

مهراد گفت: چندین سال است که سند چشم انداز ایران 1404 و نقشه جامع علمی کشور تصویب و ابلاغ شده است. زمان به سرعت سپری می شود و ما اکنون شاهد تغییرات عدیده ای در بعضی از دانشگاه های بزرگ کشور هستیم. اکنون زمان آن رسیده است که سایر دانشگاه ها نیز در حالی که به جذب حداکثری دانشجو اقدام می کنند، در پژوهش های کاربردی نیز با هدف ایجاد جامعه ای بهتر با رونق اقتصادی بیشتر برنامه ریزی کنند.

وی گفت: تصور می کنم دانشگاه های صنعتی و دانشگاه های جامع و مادر در جمهوری اسلامی ایران دانشگاه های خوش شانسی هستند که سالیانه تعداد زیادی دانشجوی با استعداد در مقاطع مختلف تحصیلی را جذب می کنند. بعضی از این دانشجویان در کشور می مانند و بعضی دیگر به خاطر هدف هایی که دنبال می کنند به مهاجرت علمی دست می زنند.

مهراد در ادامه گفت: دولت و بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در آموزش عالی و تحقیقات علمی از یک طرف و ارتقای کیفیت در دانشگاه ها و مراکز پژوهشی باید بودجه های بیشتری را در بخش تحقیق و توسعه سرمایه گذاری کند. سرمایه گذاری برای جوانان، سرمایه گذاری برای آینده جامعه است.

وی گفت: در حالی که تعداد زیادی از دانشگاه های پزشکی و غیر پزشکی فضا و محیطی حمایتی برای اعضای هیأت علمی جهت رشد و تعالی ایجاد کرده اند، این وظیفه دولت است که استاندارد های کیفیت را تقویت و حفظ کند.