به گزارش پارسینه، گفتم آقای میرابی؟ سری به علامت تایید تکان داد. به محض اینکه خودم را معرفی کردم از کوره دررفت و عصبانی شد. اما گپی کوتاه شکل گرفت:

آقا دست از سر ما بردارید. انگار تا سر من بالای دار نرود، نمی خواهید ول کنید. واقعا هیچ خبری جذابتر از من در این مملکت نیست که شما خبرنگاران بیفتید دنبالش؟

اگر دوس ندارید چرا دست از سر من برنمی دارید؟ تا کی می خواهید به این بازی ادامه بدهید؟ این بازی شما تنها باعث آسیب زدن به یکی دیگر می شود.

من به سئوالان شما جواب نمی دهم. خواهشا برو دنبال کارت و بگذار من هم زندگی ام را داشته باشم. خدا رو خوش نمی آید که با زندگی مردم اینطور بازی کنید.

شما دایما آمدید و نوشتید جمشید بسم الله فلان است و فلان است. که چی شود؟ آنقدر این کار را ادامه داید که دیگر کسی حاضر نیست با من کار کند. تو همین مغازه تا چند سال پیش چهار تا شریک داشتم اما زندگی ای برای من ساختید که امروز هیچ کس پا به مغازه من نمی گذارد. از این بدتر دیگر چه چیزی باید اتفاق می افتاد؟

 

آقای رحیمی الکی اسم من را مطرح کرد. برای اینکه روی مشکلات خودش سرپوش بگذارد مرا به خاک سیاه نشاند. شما نیز بر این آتش دمیدید و باعث شدید زندگی من تحت تاثیر این حرف و حدیثها قرار بگیرد.

مثل اینکه مرغ شما یک پا دارد؟

شما به ما شر نرسانید خیر پیشکش.

من یک آدم عادی هستم مانند همه آدمهای دیگر و هیچ چیز خارق العاده ای ندارم. همانطور که می بینی نه یک آدم غول پیکر هستم و نه چیزی بیش از انسان های دیگر دارم. به خاطر همین اصلا اتفاق عجیبی در این میان رخ نداده جز اینکه برخی دوست داشتند من را به عنوان مسبب مشکلات معرفی کنند و از این طریق از مسئولیت های خود شانه خالی کنند.

می دانی وقتی یک نفر کاسب را ببرند زندان اوین یعنی چی؟ می دانی سلول انفرادی چیست؟ می دانی ممکن است بابت همین مسایل که برای شما فقط یک سوژه است ممکن است یک نفر اعدام شود؟