سید احمد برآبادی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منطقه خراسان جنوبی، گفت: این رسم در روزهای پایان سال بعد از برگزاری مراسم چهارشنبه سوری انجام می‌شود، به این طریق که کوزه‌های کهنه و قدیمی را که آب از آن تراوش نمی‌کند و آب داخل آن سرد نمی‌شود و همچنین به مرور زمان و استفاده طولانی از آن، داخلش را جلبک گرفته و دیواره آن سبز رنگ شده است، از سر در حیاط خانه به داخل کوچه می‌انداختند و بر این اعتقاد و باور بودند که با شکسته شدن این کوزه بلا و بیماری از این خانواده دور خواهد شد.

وی افزود: برخی افراد داخل کوزه مقداری زغال به نشانه سیاه‌بختی، کمی نمک به نشانه شور چشمی و یک سکه به نشانه تنگدستی می‌اندازند و سپس کوزه را به دور سر خود و افراد خانواده می‌چرخانند و از بالای بام خانه به داخل کوچه می‌اندازند و هم زمان این شعر را نیز می‌خوانند:

غم برو شادی بیا مهنت برو روزی بیا

مسئول حوزه پژوهشی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی اظهار کرد: در پایان هم کوزه نو و تمیز را از قنات و یا چشمه روستا آب کرده و به داخل خانه می‌آورند و این مراسم همراه با شور وشعف و شادمانی اجرا می‌شود.

وی ادامه داد: این مراسم کارکردهای دیگری نیز دارد از جمله کارکرد بهداشتی، چون کوزه‌هایی که پوشیده از جلبک هستند و استفاده از آنها باعث بیماری می‌شود را کنار می‌گذارند و به جای آن کوزه جدید استفاده می‌کنند.

برآبادی با این کار شغل کوزه‌گری نیز احیاء می‌شده و مردم با شکستن کوزه‌های قدیمی و خرید کوزه جدید به کوزه‌گران و کوزه‌فروشان نیز کمک می‌کنند و کارشان رونق می‌یابد.

وی خاطرنشان کرد: این رسم و سنت حسنه به شماره 817 در فهرست میراث ناملموس ‌معنوی‌ کشور به ثبت رسیده است.

انتهای پیام