براساس گزارش نیوساینتیست، هرچهار سیاره غول‌پیکر سامانه خورشیدی از حلقه برخوردارند اما حلقه‌های زحل درخشانترین و متراکم‌ترین آنها هستند و هنوز مشخص نیست مواد تشکیل دهنده این حلقه‌ها از کجا تامین شده‌اند.

سال گذشته مطالعه روی حلقه‌های این سیاره توجه دانشمندان را به برخوردی به عنوان عامل تشکیل حلقه‌های زحل جلب کرد. محققان موسسه ستی دریافتند مدار قمرهای ستی و دیون طی چهار میلیارد سال گذشته که سامانه خورشیدی شکل گرفته‌است، تغییر چندانی نداشته‌اند.

از این رو محققان پیشنهاد دادند تعاملات شدید میان نسل‌های اولیه قمرهای این سیاره درحدود 100 میلیون سال پیش منجر به ایجاد برخورد‌های شدیدی شد که در نتیجه آن ذرات و غبار کافی برای ایجاد حلقه‌ها به وجود آمدند.

نظریه آنها بر این اساس است که بزرگترین تکه‌ها از این ذرات بعد‌ها قمر تتین،‌دیون و رآ را تشکیل داده‌اند و ذرات کوچکتر حلقه‌ها را شکل داده‌اند. این قمرهای متوسط در فضای میان حلقه‌ها در مدار زحل به گردش درآمدند و با گذشت زمان هرچه در مسیر آنها قرار داشت را به سمت حلقه‌ها کشیدند و حلقه‌های امروزی را تشکیل دادند.

محققان موسسه فیزیک زمین در فرانسه برای بررسی درستی این نظریه این رویداد را مدلسازی کردند و دریافتند درصورتی که تکه‌های بزرگ یک قمر از این برخورد جان به در می‌بردند، با چنان سرعتی به قمر تبدیل می‌شدند که دیگر فرصتی برای تشکیل حلقه‌ها به دست نمی‌آوردند.

به بیانی دیگر درصورتی که برخورد اولیه هردو قمر را به کلی منهدم کرده‌باشد، ذرات به جا مانده از آنها دو یا چند قمر جدید دیگر تشکیل می‌دادند و ذرات در عرض چند ده میلیون سال از پراکنده شدن دست می‌کشیدند و فرصت کافی برای رسیدن به محدوده تشکیل حلقه‌ها را به دست نمی‌آوردند.