به گزارش خبرنگار کلینیک باشگاه خبرنگاران؛ بر اساس پژوهش جدید دانشمندان بر روی بیش از 80 هزار زن، دارندگان گروههای خونی A، B و AB در معرض خطر بیشتر ابتلا به دیابت نوع 2 قرار دارند.

نتایج تحقیقات این دانشمندان نشان داد، زنان در گروه خونی A در مقایسه با زنان با گروه خونی O بیشتر احتمال داشت به دیابت نوع 2 مبتلا شوند و این احتمال در گروه خونی B تا 21 درصد افزایش می‌یافت.

همچنین در دارندگان گروه خونی AB، احتمال ابتلا به این بیماری 17 درصد بیشتر بود.

در مقایسه با زنان دارنده گروه خونی O منفی، بالاترین خطر ابتلا برای دارندگان گروه خونی B‌مثبت (35 درصد خطر ابتلا) و پس از آن گروههای خونی AB مثبت (26 درصد)، A منفی (22 درصد) و A مثبت (17 درصد) قرار داشتند.

درحالیکه پژوهشهای پیشین به بررسی ارتباط بین گروه خونی و خطر سکته پرداخته و نشان داده بودند که گروه خونی AB با بالاترین و گروه خونی O با کمترین خطر ابتلا به آن روبرو هستند، بررسی‌ها در زمینه گروه خونی و ارتباط آن با دیابت بسیار کم بوده و از این رو نتایج قوی و قطعی ارائه نکرده بودند.

در این پژوهش، محققان مرکز تحقیقات همه‌گیرشناسی سلامت جمعیت در فرانسه به بررسی اطلاعات 82 هزار و 104 زن از یک پژوهش همگروهی آینده‌نگر بزرگ در فرانسه بین سالهای 1990 تا 2008 پرداختند.

هدف این پژوهش، ارزیابی ارتباط بین گروه خونی A، B، AB و O، عامل رزوس (مثبت یا منفی) و ترکیبی از این دو با دیابت نوع 2 بود.

محققان گروههای خونی را با عمل رزوس ترکیب کرده و همه ترکیبات احتمالی را با گروه O منفی مقایسه کردند. O منفی به عنوان اهداکننده خون جهانی شناخته شده زیر از از هیچکدام از گروههای A و B یا آنتی‌ژنهای رزوس برخوردار نبوده و خون دارندگان آن را می‌توان به همه گروههای دیگر اهدا کرد.

دانشمندان دلیل ارتباط بین گروه خونی و خطر ابتلا به دیابت را در حال حاضر ناشناخته دانسته‌اند اما بر این گمانند که شاید با عوامل متعددی مرتبط باشد؛ گفته می‌شود که جایگاه گروه خونی انسان ممکن است بر اندوتلیال یا نشانگر التهاب تاثیر بگذارد.

گروه‌بندی A، B، AB و O همچنین با مولکولهای مختلف مرتبط با دیابت نوع 2 ارتباط داشته و بر اساس یک پژوهش اخیر، گروه خونی یکی از عوامل تعیین‌کننده ترکیب کلی میکروبی روده بوده که بر متابولیسم اثر گذاشته و از این رو می‌تواند به دیابت نوع دو ارتباط داشته باشد.

به گفته محققان، اگرچه در این پژوهش تنها زنان مورد بررسی قرار گرفته‌اند اما بر اساس دانش آن‌ها هیچ سازوکار زیستی وجود ندارد که نشانگر ارتباط جنسیتی باشد.