پیش از آن‌که قبایل دریای مدیترانه Palest به این منطقه بیایند و با کنعانی‏ها هم‏زیستی کنند و نام «فلسطینی» بر اهالی آن غالب گردد، قبایل عربی نظیر یبوسی‏ها و فینیقی‏ها در این سرزمین می‏زیسته‏اند. قدس قبله نخستین و حرم دوم مسلمانان و سرزمین اصلی میلیون‌ها آواره فلسطینی است، اما این سرزمین مقدس که در قلب جهان اسلام موقعیت دارد، از سال 1948 میلادی که اسرائیل ایجاد گردید، در اشغال صهیونیست‌ها قرار دارد.

در یک قرن گذشته همزمان با تلاش صهیونیست‌ها برای اشغال فلسطین، آنها ادعا کردند که خرابه‌های معبد سلیمان درست در زیر مسجد الاقصی واقع است، لذا پس از تاسیس اسرائیل و سپس اشغال بیت‌المقدس در سال 1967، تلاش‌های صهیونیست‌ها برای انهدام مسجدالاقصی و ساختن معبد سلیمان بر روی خرابه‌های آن شدت یافت. براساس این عقیده سران رژیم اسرائیل از زمان اشغال بیت‌المقدس، اقدامات متعددی را برای تخریب مسجد الاقصی انجام داده‌اند که برجسته‌ترین و خسارت‌بارترین آنها آتش زدن این مسجد مقدس در سال 1969 بود که این آخرین ظلم آنها نبود، هزاران سال است که فلسطین موضوع دعاوی سیاسی متعارض و وابستگی شدید مذهبی بوده است.

از آنجا که بریتانیا، قصد سیطره و چنگ‏اندازی بر منطقه عربی اطراف کانال سوئز را داشت، مصر را اشغال و یهودیان را ترغیب کرد تا ادعای بی‏اساس خود را مبنی بر داشتن حق بازگشت، به کوه کذایی «صهیون» در قدس و برپایی دولت در فلسطین، مجدداً مطرح کنند دولتی که حامی منافع بریتانیا در منطقه بوده و از کمک‏های همه‌جانبه این کشور برخوردار باشد. بریتانیا در همین زمینه، مشوق تئودور هرتسل (خبرنگار یهودی‏تبار اتریشی) در امر دعوت از یهودیان جهان، برای تأسیس دولت صهیونیستی در فلسطین بود و عملا نخستین کنگره صهیونیستی در شهر پازل سوئیس (1897 م) با حضور صدها نفر از شخصیت‏های یهودی سراسر جهان برگزار شد. در این اجلاس شرکت‌کنندگان موافقت کردند برای بازگرداندن یهودیان جهان به فلسطین و برپایی دولت صهیونیستی، علیه ملت و صاحبان راستین آن، تلاش کنند و در همین راستا مؤسسات مالی چندی، برای تحقق این هدف دایر کردند. به‌دنبال شروع جنگ اول جهانی، بریتانیا در سال 1917 با موافقت فرانسه، آمریکا و دیگر کشورهای غربی، بیانیه‏ای را صادر کرد و به وسیله بالفور (وزیر خارجه وقت این کشور) به روچیلد (سرمایه‏دار یهودی) قول داد: وطن قومی برای یهودیان در فلسطین ایجاد کند. این وعده به «بیانیه بالفور» موسوم شد. در سال 1918 (همزمان با شکست ترکیه و اشغال فلسطین به‏وسیله بریتانیا)، کشورهای یادشده تلاش کردند زمینه برپایی دولت یهودی را در فلسطین مهیا سازند. در همین رابطه ارتش انگلیس در 1948 پس از واگذاری مراکز و تسلیحات نظامی خود به باندهای صهیونیستی و ابقای برخی از فرماندهان در خدمت اهداف یهودیان، خاک فلسطین را ترک کرد. بن گوریون رهبر باندهای صهیونیستی، از این وضعیت سوءاستفاده کرد و تأسیس کشور «اسرائیل» در سرزمین‏های اشغالی 1948 را اعلام نمود.

با این همه فلسطینیان دست از مقاومت و پایداری برنداشته و همچنان به دفاع از وطن خود ادامه می‌دهند.



منبع: روزنامه جام جم/ جام سیاست