آیا به این موضوع دقت کرده‌اید که چه چیزی زندگی‌های پر از امکانات این روزها را به پوچی می‌کشاند؟ کمی به این فکر کرده‌اید که جایگاه چه چیزی سست شده است که زندگی‌ها به این مسیر رسیده‌اند؟

قرآن، کتابی است که نقشه زندگی انسان را به وضوح ترسیم می‌کند و از روی همین نقشه، رسیدن به پوچی را در انتهای مسیری می‌داند که قدم گذاشتن در آن اینگونه آغاز شده است: « لَسْتُمْ عَلی شَیْ ءٍ حَتّی تُقیمُوا التّوْراةَ وَ الْإِنْجیلَ وَ ما أُنْزِلَ إِلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ» تا زمانی که انسان آنچه به او وحی شده است را اقامه کند و به آن عمل کند مشکلی نخواهد بود. قرآن از انسان می‌خواهد که در زندگی خود و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، این وحی را به‌کار ببندد؛ در غیراین صورت، هیچ‌چیزی برای انسان نیست. چیزی نبودن مساوی است با پوچی و احساس پوچی داشتن.

باید ایمان بیاوریم به اینکه «اللهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبیرٌ». اگر به اینکه خدا به اعمال ما آگاه است ایمان بیاوریم، دیگر به نقشه ترسیم‌شده توسط قرآن هم اعتماد می‌کنیم و مسیر زندگی‌مان را به وسیله همان انتخاب می‌کنیم. در این صورت به هر چه که او بگوید عمل می‌کنیم حتی اگر به‌صورت دقیق علتش را ندانیم.

برای مثال حتی اگر ندانیم گوشت خوک انگل دارد، آن را مصرف نمی‌کنیم؛ چون می‌دانیم کسی این حکم را داده است که از آنچه ما می‌دانیم به ما و نیازهای ما آگاه‌تر است.

اگر به همین یک جمله « اللهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبیرٌ»توجه داشته باشیم زندگی‌مان را جوری برنامه‌ریزی می‌کنیم که مطابق پیش‌فرض‌های تعیین شده الهی حرکت کنیم. حالا می‌فهمیم کسی که نقشه در دست دارد ولی مسیر را گم می‌کند باید جور دیگری با او رفتار کنیم. باید دستش را بگیریم و یک‌بار دیگر نقشه را برایش مرور کنیم! احتمالا این بار مسیرش را به‌درستی در این میان پیدا می‌کند.