به گزارش ایسنا، شبکه المیادین در گزارشی نگاهی داشته به ماموریت گی‌یر پدرسن، فرستاده سازمان ملل به سوریه و در این باره آورده است: او می‌خواست روش متفاوتی با استفان دی‌میستورا، فرستاده سابق در برخورد با رسانه‌ها در پیش بگیرد یعنی از دوربین‌ها و کنفرانس‌های مطبوعاتی که دی‌میستورا عاشق آن بود، دور بماند. پدرسن در اولین دیدار با رسانه‌ها ترجیح داد فنجان قهوه‌ای را با خبرنگاران سازمان ملل در طبقه هشتم مقر این سازمان در ژنو بنوشد و این جلسه بیشتر شبیه گپ زدن بود تا کنفرانس. خبرنگارانی که در این دیدارها بدون اینکه سخنگو از دوربین ترس داشته باشد یا به پروتکل‌های آن مقید باشد به اطلاعاتی دست می‌یابند، این جلسات را ترجیح می‌دهند.
پدرسن در متفاوت بودن با دی‌میستورا موفق بود. دیدار او خیلی خوب بود اما محور این جلسه چه بود؟ پدرسن چه طرح‌هایی را اعلام کرد؟ آیا این طرح‌ها با طرح‌های دی‌میستورا متفاوت بود؟ آیا نظر جدیدی دارد که قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت را از تنگنا نجات داده و به مرحله اجرا برساند؟
در دیداری که حدود نیم ساعت طول کشید پدرسن شرح مفصلی درباره سفرهای خود و دیدارهایش در دمشق که با استقبال گرمی روبرو شده بود و در ریاض که با هیئت عالی مذاکره کننده مخالفان سوریه دیدار کرد و سفرش به کشورهای تأثیرگذار بر بحران سوریه ارائه کرد و گفت که همگی به او وعده داده‌اند که برای تسهیل مأموریتش برای اجرای این قطعنامه تلاش کنند.
او ابعاد متعدد بحران سوریه و محتوای قطعنامه ۲۲۵۴ و دیدگاه سازمان ملل درباره اجرای آن از طریق تدوین قانون اساسی جدید و انتخابات را توضیح داد و تأکید کرد که باید قبل از هر چیزی تدابیری برای اعتمادسازی میان طرف‌ها اتخاذ شود که از جمله آن آزادی بازداشت‌شدگان و تلاش برای کشف سرنوشت ربوده‌شدگان است.
او درباره کمیته قانون اساسی هیچ چیز جدیدی ارائه نکرد جز اینکه گفت در را به روی روند سیاسی باز می‌کند. او ابراز امیدواری کرد که نشست کمیته به زودی در ژنو برگزار شود. او درباره گره اصلی تشکیل کمیته که نشست آن را به تأخیر انداخته و موضعش در قبال اسامی که اختلافاتی بر سر آن‌ها وجود دارد و دی‌میستورا را مجبور به پایان دوره‌اش بدون تحقق این هدف کرد، صحبت نکرد.
پدرسن مثل فرستاده قبلی تأکید کرد که او روی تدابیر مربوط به اعتمادسازی حساب باز کرده و آن را مقدمه‌ای برای پیشرفت نه فقط در مسیر برگزاری نشست‌های کمیته قانون اساسی بلکه در ازسرگیری مذاکرات جدی میان دولت و مخالفان می‌داند. این ساختار قدیمی است که دی‌میستورا چهار سال روی آن کار کرد.
پدرسن در گفت‌وگوهایش با خبرنگاران گفت که حل بحران سوریه تنها از طریق مذاکره صورت خواهد گرفت و دو طرف باید روبروی هم بنشینند و مذاکره جدی داشته باشد اما سوال این است که طرف‌هایی که با ساختار دی‌میستورا پشت یک میز جمع می‌شوند چه کسانی هستند؟ یا به بیانی بهتر چه طرفی روبروی دولت سوریه قرار خواهد گرفت و چه تعداد از هیئت عالی مخالفان حضور خواهند داشت؟
درست است که قطعنامه ۲۲۵۴ بر مذاکرات میان دولت و مخالفان مبتنی است و نام مخالفان را با هیئت عالی در کنار گروه‌های دیگر ذکر کرده اما این واقعیت امروز و بعد از تغییرات میدانی تنها در متن قطعنامه سازمان ملل آمده و در هیچ مکان دیگری عملی نشده حتی کشورهایی که از تشکیل این هیئت حمایت کردند هم آن را عملی نکرده‌اند و سوال مهم‌تر این است: چه چیزی دمشق را مجبور به نشستن بر سر میز مذاکره با این مخالفان خواهد کرد این درحالی است که دولت سوریه پیروزی‌های تقریباً نهایی را در میدان به دست آورده است و همگان می‌دانند حتی خود پدرسن می‌داند که بازپس‌گیری بخش آخرین منطقه تحت کنترل مخالفان در ادلب در انتظار پایان انتخابات ترکیه است و تأخیر در این عملیات به خاطر این است که روسیه درخواست ترکیه را برآورده کرده است.
در پاسخ به سوال اخیر، پدرسن تأکید کرد که افکار جدیدی دارد که نمی‌خواهد فعلاً آن را علنی کند. آیا این یعنی طرح‌های متفاوتی با دی‌میستورا دارد.
چراکه آنچه تاکنون عرضه کرده از سبک و سیاق سناریوی فرستاده سابق خارج نشده است بلکه حتی می‌بینیم که گام‌هایی به عقب‌تر برداشته به قبل از تلاش‌های اخیر دی‌میستورا درباره تشکیل کمیته قانون اساسی. اهمیت این کمیته به این است که شامل سه لیست مخالفان، دولت و شخصیت‌های مستقل است. مناقشه مجدد از سوی فرستاده جدید درباره مذاکرات میان دو طرف امکان وجود طرف سومی را از بین می‌برد و ما را به دور مذاکرات‌های قبلی که از سال ۲۰۱۴ در دوره اخضر ابراهیمی برگزار شد و در سال ۲۰۱۷ با دی‌میستورا بدون هیچ پیشرفتی به پایان رسید، برمی‌گرداند.
در پایان دیدار با خبرنگاران فرستاده سازمان ملل تأکید کرد که سوریه از بحران خارج خواهد شد.
تاکنون پدرسن هیچ چیز جدید و متفاوتی با دی‌میستورا ارائه نکرده است. اوضاع کنونی در سوریه با دوره‌ای که دی‌میستورا مأموریت را به عهده داشت فرق دارد و سازمان ملل باید دیدگاه جدیدی را ارائه کند و استراتژی را ارائه دهد که مجدداً برنامه‌هایی را تکرار نکند که شکستشان ثابت شده است.
انتهای پیام
