چنین شرایطی می تواند به این معنی باشد که احساس افزایش یافته تنهایی ممکن است خطر ابتلا به بیماری های مرتبط با اتصال معیوب قشر پیش پیشانی مغز مانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و شیزوفرنی را افزایش دهد.

از آن جایی که تنهایی موجب افزایش استرس می شود، تنهایی بلندمدت و احساس افزایش یافته انزوای عاطفی ممکن است موجب استرس مزمن شود که به عنوان عامل اختلال در سیستم ایمنی بدن انسان شناخته می شود.

حتی تنهایی ممکن است موجب ابتلا به بیماری قلبی شود. بنابر مطالعات صورت گرفته، تنهایی مقاومت عروق را افزایش می دهد که در آن عروق باریک ملتهب می شوند و از این رو قلب برای پمپاژ خون سخت‌تر کار می کند. این شرایط فرسایش رگ های خونی را به همراه دارد و در بلندمدت می تواند به بیماری قلبی منجر شود.

در نهایت، تنهایی می تواند در چرخه های روزانه ما اختلال ایجاد کرده و خوابیدن را برای انسان مشکل سازد. افراد تنها ممکن است بیداری های کوتاه طی شب را تجربه کنند.

پس چگونه می توانیم از خطرات شگفت آور تنهایی و انزوای عاطفی اجتناب کنیم؟ بدیهی است که برای غلبه بر این شرایط باید کیفیت روابط خود با افراد دیگر مانند اعضای خانواده و یا دوستان بهبود ببخشیم.

اگر قصد دارید رابطه ای ایده آل داشته باشید توانایی شریک زندگی خود را به جای احساسات وی قضاوت کنید. این که شریک زندگی‌تان چه میزان شما را دوست دارد و یا چگونه با شما رفتار می کند، مهم هستند اما موارد این چنینی همگی بر اساس احساسات شریک زندگی‌تان شکل می گیرند.