این بازیگر در آخرین دیداری که ایسنا در آذر ماه امسال در بیمارستان «لاله» با او داشت، خطاب به مردم و علاقه‌مندانش گفته بود:

"سلام عزیزان من

خیلی دلم برایتان تنگ شده، اما من دست از سرتان بر نمی‌دارم و به زودی به خدمت می‌رسم. چاره‌ای جز تحمل من ندارید. یا باید حرف‌های مرا در رادیو گوش کنید یا تصویرم را ببینید.

آرزو می‌کنم هیچ وقت دچار مشکل و بیماری نشوید.

و از این همه احوال پرسی‌های شما سپاسگزارم»

می‌گفت که «حالم خوب نیست و ضعف جسمانی زیادی دارم» اما وقتی بحث از بازیگری و نقش‌هایش می‌شد، خودش را مقابل دوربین‌ می‌دید، انگار نه انگار در بیمارستان است، صدایش رسا می‌شود و چشمانش برق می‌زند.

وقتی کسی از حالش می‌پرسید، پاسخش شنیدنی بود: "مقداری ضعف دارم، خوب می‌شوم و از هفته آینده حتما سر برنامه‌ها حاضر خواهم شد." این‌چنین، امید در کلامش به وفور حس می‌شد.

و وقتی با دوستانش از نقش‌هایش چه در سینما و چه گویندگی در رادیو و «صبح جمعه» می‌گفت، همه چیز از یادش می‌رفت و چشمانش از شادی برق می‌زند.

او با شوخی و طنزی که همیشه در کلامش وجود داشت، می‌گفت: اینقدر از این دوا و داروها به من می‌زنند که فکر می‌کنم اکنون در بدن من فقط دارو است. باید از همان حرکت‌های «فیوزی» بزنم تا حساب کار دستشان بیاید. 

حسین محب‌اهری از سال ۵۳ وارد حرفه بازیگری شده و بیش از ۱۳۰ تئاتر و فیلم سینمایی و تلویزیونی داشته است که یکی از نقش‌هایش که در ذهن مردم ماندگار شده است،مجموعه «مبصر 5 ساله کلاس» بود.

او بامداد 26 دی ماه در بیمارستان لاله درگذشت.

انتهای پیام