در یک نگاه به گذشته نه چندان دور در کرمانشاه و در حوزه ادبیات فارسی می‌توان به مستنداتی جدی و قابل اعتنا دست یافت. ابوالقاسم الهامی‌کرمانشاهی، معروف به لاهوتی یکی از پیشگامان شعر نوین فارسی است. نخستین رمان تاریخی فارسی را محمدباقر میرزای‌خسروی کرمانشاهی نوشت. حضور سه ضلع مثلث داستان‌نویسی کرمانشاه در دهه‌های 40 و 50 شمسی، توانست کرمانشاه را به‌عنوان یکی از قطب‌های مهم داستان‌نویسی کشور بدل کند: علی‌محمد افغانی با «شوهر آهوخانم»، علی اشرف‌درویشیان با داستان‌هایی همچون «سال‌های ابری» و منصور یاقوتی در حافظه تاریخی ادبیات فارسی فراموش نخواهند شد.

پس از انقلاب اسلامی نیز نام‌هایی معتبر در حوزه شعر بالیدند و در دایره شاعران انقلاب قرار گرفتند. محمدجواد محبت و احمد عزیزی 2 شاعر شاخص انقلاب به‌شمار می‌روند که از جغرافیای کرمانشاه برخاسته‌اند. در این میان احمد عزیزی دنیای متفاوت خود را دارد. شوریدگی‌اش مثال زدنی بود و شعرش با اثر انگشت خاصی توانست فضاهایی تازه‌تر را میان شاعران انقلاب بیافریند.

بسیاری از هواخواهان ادبیات و به‌ویژه شعر، احمد عزیزی را با مثنوی‌هایش می‌شناسند که به‌گونه‌ای با چاشنی سبک هندی در پی بنیانی تازه‌تر در مثنوی سرایی 2دهه پیش بود. کفش‌های مکاشفه و ملکوت تکلم توانستند معرف خوبی برای این شاعر نام‌آور باشند. اگر چه در این 2مجموعه شعر قابل اعتنا با فرازها و فرودهایی متفاوت روبه‌روییم اما این دو اثر با رهیافت‌هایی تازه‌تر، توانستند با شاعران جوان همان دهه ارتباطی مقبول بگیرند و حتی در بین استعدادهای جوان سرمشق و یاریگر جریانی تازه در مثنوی‌سرایی باشند. یکی از فاکتورهای ویژه محتوایی در آثار احمد عزیزی نگاه ویژه «شیعی» است. کمتر کسی است که با شعر احمد عزیزی دمساز باشد و شعرهایی همچون «یاس بوی مهربانی می‌دهد» را در حافظه نداشته باشد.