ماه مبارک رمضان در حالی به پایان رسید که تلویزیون در قالب برنامه «جشن رمضان» به بخشی از وضعیت خاکستری جامعه و فقر شدید گروهی از مردم پرداخت؛ اتفاقی که با حملات متعدد گروهی همراه شد که این برنامه را متهم به سیاه‌نمایی کردند اما آیا سکوت رسانه ملی در قبال آنچه در حاشیه پایتخت و کلان‌شهرها می‌گذرد، مشکلات را برطرف می‌سازد یا باید از چراغی که در ماه گذشته روشن شد، خشنود بود؟



به گزارش «تابناک»، اگر قرار باشد برنامه‌های مهم تلویزیون در ماه مبارک رمضان را برشماریم، حقیقتاً «جشن رمضان» یکی از آنها است. تغییر روند برنامه و افزودن برخی بخش‌ها نظیر حضور هنرمندان در برنامه و برآورده کردن یکی از آرزوهای کودکان محروم، یکی از اتفاق‌های تازه در این برنامه بود که هرچند پیش از این تا حدودی شبیه به همین اتفاق در برنامه‌های انگلیسی زبان رخ داده اما در ایران با این ساختار تازگی داشت و به عنوان یک مشوق برای عموم از گیرایی برخوردار بود.



در کنار این بخش اما اتفاق مهم‌تر در این برنامه که حکم یک تلنگر جدی را داشت، پرداختن به وقایعی بود که در حاشیه شهرهای بزرگ رخ می‌دهد و از بسیاری از آنها هیچ‌گاه خبردار نمی‌شویم. مشاغل سختی که کودکان کار به صورت شبانه روزی انجام می‌دهند، فقر شدید و دهشتناک بخشی از خانواده‌های بی‌سرپرست و بدسرپرست و عدم برخورداری بخشی از مردم از حداقل‌ها در گوشه‌هایی از مرکز سیاسی و اقتصادی کشور و نه شهرهای دورافتاده، واقعیتی بود که «جشن رمضان» پیش رو قرار داد و برخی وقایع باورنکردنی را متذکر شد.



بیان این اتفاقات نیز اجتناب ناپذیر بود تا مردم دریابند که چرا باید بخشی از درآمدشان را صرف کمک به همنوعانشان کنند و ساختار جامعه‌ای که در یک سویش چنین وضعیتی شکل گرفته را با اراده عمومی ترمیم نمایند و بدین شکل، به بخشی از مسئولیت انسانی‌اش را به عنوان یک ایرانیِ مسلمان عمل کند اما گروهی از این صراحت لحظه خوشحال نشدند و در طول ماه مبارک رمضان تا انتهای این ماه عزیز خواستار سکوت «جشن رمضان» در قبال این اتفاقات شدند و بیان این مسائل را نیز سیاه‌نمایی خواندند.



این نقد در حالی وارد شده که وقتی در قاب تلویزیون این مسائل تلخ بیان نمی‌شود، تلویزیون متهم به سفیدنمایی می‌شود و بابت عدم پرداختن وضعیت بخشی از جامعه با نقدهایی تند مورد سرزنش قرار می‌گیرد و حال با بیان این واقعیات در دریچه دوربین گزارشگران با حملاتی از سوی مقابل مواجه شده که خواستار سکوت تلویزیون در قبال آنچه در سطح شهرهای بزرگ می‌گذرد، شده‌اند تا اینچنین فضایی باعث طرح این پرسش شود که دقیقاً مدیران رسانه ملی باید چگونه عمل کنند؟!



حقیقت آن است که آنچه در برنامه جشن رمضان به عنوان بخشی از مصائب مردم به نمایش درآمد، بخش بسیار کوچکی از آنچه در شهرهای بزرگ رخ می‌دهد، بود و اگر سری به شهرستان‌ها و شهرهای کوچک‌تر زد با چنان صحنه‌هایی می‌توان مواجه شد که دیگر آنچه در این برنامه مطرح شد، به چشم نمی‌آید و بی انصافی که برخی منتقدان به تلویزیون داشتند، بیش از پیش مشخص می‌شود و لزوم دیده شدن این نادیده‌ها اهمیت بیشتری می‌یابد.



ای کاش منتقدان تلویزیون به واسطه برنامه «جشن رمضان»، کوله پشتی ببندند و همچون یک مسافر معمولی پای پیاده، سری به شهرهای کوچک به خصوص در استان‌های مرزی بزنند و با برخی اتفاقات بیش از پیش آشنا شوند و دریابند فقر -که تا حد ممکن با حفظ کرامت انسانی فقرا در جشن رمضان به تصویر کشیده شد- یک واقعیت تلخ است و همه ما و بالاخص همه کارگزاران، مسئولیم تا روزگاری را رقم بزنیم که هیچ انسانی حداقل در این مملکت، گرسنه سر بر بالین نگذارد.



جشن رمضان در ایجاد نگرانی نسبت به فقر برای هر انسانی تاثیرگذار بود و ای کاش در طول سال نیز یک برنامه به صورت مستمر تنها به بیان این حقیقت می‌پرداخت و مردم را برای ایجاد یک نهضت عمومی در جهت رفع فقر بسیج می‌کرد؛ برنامه‌ای که کشش آن وجود دارد.