خدایا! تو را به وصله های چادر زهرای مرضیه سلام الله علیها ، به دستان
پینه بسته خانم از آسیاب گندم و کارهای خانه ، به در آمد بسیار آن بزرگوار
از فدک که خرج نیازمندان می شد و زندگی فقیرانه آن حضرت، تو را به عفت و
حیای فاطمی، در ظهور فرزندشان مهدی (عج) تعجیل فرما.
حدیث لوح خانم فاطمه زهرا سلام الله علیها
امام صادق علیه السلام فرماید: پدرم به جابر بن عبد اللَّه انصاری فرمود:
من با تو کاری دارم، چه وقت برایت آسانتر است که ترا تنها ببینم و از تو
سؤال کنم؟ جابر گفت: هر وقت شما بخواهی، پس روزی با او در خلوت نشستند و به
او فرمودند: درباره لوحی که آن را در دست مادرم فاطمه علیها السلام دختر
رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله دیدهای و آنچه مادرم به تو فرمود که در آن
لوح نوشته بود، به من خبر ده. جابر گفت: خدا را گواه می گیرم که من در
زمان حیات رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله خدمت مادرت فاطمه علیها السلام
رفتم و او را به ولادت حسین علیه السلام تبریک گفتم، در دستش لوح سبزی دیدم
که گمان کردم از زمرد است و مکتوبی سفید در آن دیدم که چون رنگ خورشید
(درخشان) بود.
به ایشان عرض کردم: دختر پیغمبر! پدر و مادرم قربانت، این لوح چیست؟
فرمودند: لوحی است که خدا آن را به رسولش صلّی اللَّه علیه و آله اهدا
فرموده، اسم پدرم و اسم شوهرم و اسم دو پسرم و اسم اوصیاء از فرزندانم در
آن نوشته است و پدرم آن را به عنوان مژدگانی به من عطا فرموده.
جابر گوید: سپس مادرت فاطمه علیها السلام آن را به من داد. من آن را
خواندم و رونویسی کردم. پدرم به او گفتند: ای جابر! آن را بر من عرضه
میداری؟ عرض کرد: آری. آنگاه پدرم همراه جابر به منزل او رفت، جابر ورق
صحیفهای بیرون آورد. پدرم فرمودند: ای جابر، تو در نوشته ات نگاه کن تا
من برایت بخوانم، جابر در نسخه خود نگریست و پدرم قرائت کردند، حتی حرفی با
حرفی اختلاف نداشت.
آنگاه جابر گفت: خدا را گواه می گیرم که این گونه در آن لوح نوشته دیدم:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ این نامه از جانب خداوند عزیز حکیم
است برای محمد پیغمبر او، و نور و سفیر و دربان (واسطه میان خالق و مخلوق) و
دلیل او، که روح الامین (جبرئیل) از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود. ای
محمد أسماء مرا بزرگ شمار و نعمتهای مرا سپاسگزار و الطاف مرا انکار مدار.
همانا منم خدائی که جز من شایان پرستشی نیست، منم شکننده جباران و دولت
رساننده به مظلومان و جزا دهنده روز رستاخیز، همانا منم خدائی که جز من
شایان پرستشی نیست، هر که جز فضل مرا امیدوار باشد و از غیر عدالت من
بترسد، او را عذابی کنم که هیچ یک از جهانیان را نکرده باشم، پس تنها مرا
پرستش کن و تنها بر من توکل نما.
من هیچ پیغمبری را مبعوث نساختم که دورانش کامل شود و مدتش تمام گردد، جز
اینکه برای او وصی و جانشینی مقرر کردم. و من ترا بر پیغمبران برتری دادم و
وصی ترا بر اوصیاء دیگر، و ترا به دو شیر زاده و دو نوهات حسن و حسین
گرامی داشتم، و حسن را بعد از سپری شدن روزگار پدرش کانون علم خود قرار
دادم و حسین را خزانه دار وحی خود ساختم و او را به شهادت گرامی داشتم و
پایان کارش را به سعادت رسانیدم، او برترین شهداست و مقامش از همه آنها
عالی تر است. کلمه تامه (معارف و حجج) خود را همراه او و حجت رسای خود
(براهین قطعی امامت) را نزد او قرار دادم، به سبب عترت او پاداش و کیفر
دهم.
نخستین آنها علی، سرور عابدان و زینت اولیاء گذشته من است و پسر او که
مانند جد محمود (پسندیده) خود محمد است، او شکافنده علم من و کانون حکمت من
است و جعفر است که شکّ کنندگان در باره او هلاک می شوند، هر که او را
نپذیرد ، مرا نپذیرفته، سخن و وعده پابرجای من است که: مقام جعفر را گرامی
دارم و او را نسبت به پیروان و یاران و دوستانش مسرور سازم. پس از او موسی
است که در زمان او آشوبی سخت و گیجکننده فرا گیرد، زیرا رشته وجوب اطاعت
من منقطع نگردد و حجت من پنهان نشود و همانا اولیاء من با جامی سرشار سیر
آب شوند. هر کس یکی از آنها را انکار کند، نعمت مرا انکار کرده و آنکه یک
آیه از کتاب مرا تغییر دهد، بر من دروغ بسته است.
پس از گذشتن دوران بنده و دوست و برگزیده ام موسی، وای بر دروغبندان و
منکرین علی و دوست و یاور من و کسی که بارهای سنگین نبوت را به دوش او
گذارم و به وسیله انجام دادن آنها امتحانش کنم او را مردی پلید و گردنکش
(مأمون علیه اللعنة) می کشد و در شهری که (طوس) بنده صالح (ذو القرنین) آن
را ساخته است، نزدیک بدترین مخلوقم (هارون علیه اللعنة) به خاک سپرده
میشود، فرمان و وعده من ثابت شده که او را به وجود پسرش و جانشین و وارث
علمش محمد مسرور سازم، او کانون علم من و محل راز من و حجت من بر خلقم می
باشد، هر بندهای به او ایمان آورد، بهشت را جایگاهش سازم و شفاعت او را
نسبت به هفتاد تن از
خاندانش که همگی سزاوار دوزخ باشند بپذیرم.
و عاقبت کار پسرش علی را که دوست و یاور من و گواه در میان مخلوق من و امین وحی من است به سعادت رسانم.
از او بوجود آورم دعوتکننده بسوی راهم و خزانهدار علمم حسن را.
و این رشته را بوجود پسر او «م ح م د» که رحمت برای جهانیان است کامل کنم،
او کمال موسی و رونق عیسی و صبر ایوب دارد. در زمان (غیبت) او دوستانم
خوار گردند و (ستمگران) سرهای آنها را برای یک دیگر هدیه فرستند، چنان که
سرهای ترک و دیلم (کفار) را به هدیه فرستند، ایشان را بکشند و بسوزانند و
آنها ترسان و بیمناک و هراسان باشند، زمین از خونشان رنگین گردد و ناله و
واویلا در میان زنانشان بلند شود، آنها دوستان حقیقی منند. به وسیله آنها
هر آشوب سخت و تاریک را بزدایم و از برکت آنها شبهات و مصیبات و زنجیرها را
بردارم، درودها و رحمت پروردگارشان بر آنها باد، و تنها ایشانند،
هدایتشدگان.
عبد الرحمن بن سالم گوید: ابو بصیر گفت: اگر در دوران عمرت جز این حدیث نشنیده باشی، ترا کفایت کند، پس آن را از نااهلش پنهان دار.
منبع: الزام الناصب فی اثبات حجت الغائب صص294-293، کمال الدین ج 1 ،574-569
6110677