آوردن برخی لوازم از سوی زن ( جهیزیه ) برای آغاز زندگی مشترک به خانه شوهر ، قدمتی به سابقه ی عرف و سنت زندگی ایرانیان دارد و در این خصوص قانون مدنی نیز ماده ی خاصی مبنی بر اجبار زن و یا خانواده ی او برای تهیه جهیزیه ندارد ، در این مقال به دشواری های آماده کردن این ابزار زندگی مشترک که واقعا کار تهیه اش از گذشتن هفت خوان رستم سخت تر است نداریم ، لیکن ممکن است آقا داماد بعد از گذشتن چند صباحی از زندگی مشترک به هر دلیل ( انتقام گیری - زهر چشم گیری - تلافی و یا لج بازی ) جهیزیه ی عروس خانم را به ثمن بخس فروحته و خود را به " شوهر جهیزه فروش " ملقب گرداند .

هر یک از مرد و زن دارای مایملکی مخصوص خود هستند و برخلاف برخی تصورات جهیزیه در مالکیت انحصاری زن قرارداشته و زن چنانچه اجازه ی تصرف جهت استفاده را به همسر خود ( یا شخص دیگری ) داده باشد ، او می تواند از منافع آنها استفاده نماید و الا همواره جهیزیه در مالکیت زن در طول ازدواج باقیست و طبق قانون زن قبل از طلاق نیز اجازه دارد آنها را از منزل مشترکشان خارج نماید  . فلذا برخی خانواده ها برای چهار میخه کردن این موضوع نسبت به تهیه سیاهه جهیزیه برای روز مبادا اقدام می کنند و این سند زمانی که به امضای زوج رسیده و نیز دو نفر شاهد آن را امضا کرده باشند ، سند قابل توجهی در محاکم خواهد بود و این سند مثبت ادعای مالکیت زن بر اموالش می باشد.

عنوان"اباحه تصرف" در قانون ، حقی است که به شوهر اجازه ی استفاده از منافع جهیزیه را تا زمان بقای زندگی مشترک داده است. لیکن مرد امین و حافظ سلامت جهیزیه نمی باشد ، و برای شکایت از " شوهر جهیزیه فروش " بهترین عبارت ، "فروش مال غیر " است ،که این جرم ، مجازاتی مثل " کلاهبرداری "را برای مرتکب به بار خواهد آورد و جالب است بدانید که برای این موضوع نیازی به تقدیم دادخواست حقوقی نبوده و فقط کافی است در دادسرای محل فروخته شدن جهیزیه طرح دعوی نمایید. اما اگر طالب آن باشید که از طرق حقوقی موضوع را پیگیری کنید (به جای طرح دعوای کیفری) ، می توانید با ارائه ی دادخواست "استرداد جهیزیه" به دادگاه "محل اقامت زوج" طرح دعوی نمایید.