به گزارش خبرگزاری مهر، نشست تخصصی فیلم سینمایی «خانه پدری» به کارگردانی کیانوش عیاری چهارشنبه ۲۸ شهریورماه، در موسسه سینمایی «برگ» با مدیریت سمانه افکاری برگزار شد.
کیانوش عیاری درباره «خانه پدری»، آخرین ساخته خود گفت: این فیلم در سال ۱۳۸۹ ساخته شد، اما با تاخیر و به تازگی شاهد این اثر هستید. گاهی بدون فیلمنامه سر صحنه می روم و این کار، ریسک بزرگی است. فیلم «خانه پدری» از این قاعده مستثنی نبود. فیلمنامه اپیزود ۱، ۲ و ۳ خانه پدری را در اختیار داشتم، اما اپیزود ۴ و ۵ را تنها به صورت طرحی در ذهن داشتم و موفق به تکمیل این طرح ها نشدم، چرا که همسرم بیمار شد و امکان تفکر درباره تکمیل این فیلمنامه را نداشتم. به یاد دارم که در برخی از مقاطع ساخت این فیلم تنها به اتمامش فکر می کردم. بخش هایی از سریال «روزگار غریب» نمونه دیگری از کار من بدون فیلمنامه است، چرا که ۳۶ قسمت از این اثر را با فیلمنامه جلو رفتیم در حالی که پایه اصلی زندگی دکتر غریب ۱۰ روز پایان زندگی او بود؛ این شیوه ساخت یک اثر بیشتر شبیه شوخی خطرناک است. فیلمبرداری سریال «روزگار غریب» به دلیل فقدان فیلمنامه حدود ۶ سال طول کشید، البته در حین ساخت این سریال به مدت ۶ ماه تصویربرداری متوقف شد و من برای ساخت اثر دیگری به شهر بم سفر کردم. گاهی همکارانم به شوخی در پشت صحنه به من می گفتند که حتما فیلمنامه ای در اختیار داری و به ما نمی گویی.
وی بیان کرد: بودجه اضافه ای برای ساخت طولانی سریال «روزگار قریب» نگرفتم و کاری را که باید در یک سال و نیم تمام می شد، طی ۷ سال ساختم، چرا که معتقدم اثر باید با دقت ساخته شود.
این کارگردان با تاکید بر اینکه این جلسه برای صحبت درباره فیلم «خانه پدری» است، ادامه داد: اپیزودهای ۴ و ۵ «خانه پدری» را بیشتر از بخش های آغازین این فیلم دوست دارم و شاید علت این حس من همان مکتوب نبودن این بخش ها است. التهاب اپیزودهای اول، قطعا برای تماشاگر چنین اثری لازم است.
عیاری بیان کرد: سعی کردم که در فیلم «خانه پدری» به نمایش سال های ۸۶ و یا ۴۲ و ... اشاره نکنم، چرا که در پی تحمیق تماشاگر و یا قرار دادن این اثر به عنوان اثری معناگرا نبوده ام. «سانست بلوار» اثر ویلی وایلر از جمله آثاری است که کارگردان خوش نام آثار «ایرما خوشگله» و «آپارتمان» دچار اشتباه معناگرایی شد. همچنین قصه این فیلم صاف و مرمری است و هرگز فرمایشی نبوده است. من با واقعیت سر و کار دارم و از اداها دوری کردم. همچنین تکرار عناصر مختلف گاهی صرفا برای زیبایی است و در پی القای معنای خاصی نیست. در آثار گذشته ام شاید فرم نقش بیشتری داشت، اما در فیلم «خانه پدری» و «کاناپه» از این مساله پرهیز کردم.
این کارگردان از چگونگی نمایش هنر در فیلم ها توضیح داد: من از نمایش هنر بیزار هستم. از نفس هنر نمی توان دور شد، اما از به رخ کشیدن هنر در آثار بیزار هستم. بازی مارلون براندو، آلپاچینو و جک نیکلسون برای من مسخره است، اما جان وین جاودانه نشانی از هنر در بازیگری خود نشان نمی دهد و شاهکار است. کسی مثل جان فورد هم نمی خواهد که هنرش را به رخ بکشد. ۷ بازیگر در ایران به دور از قدرت نمایی ایفای نقش می کنند.
کارگردان فیلم «خانه پدری» در پایان تاکید کرد: در همه فیلم های عالم سازنده به نیابت از پرسوناژها تصمیم می گیرند و من هم از این قاعده مستثنی نیستم اما از عریانی در اجرا و پرداخت دوری کردم. دوست داشتم این قدرتمندی نسل به نسل و تدریجی زنان سرزمین من مستقیم دیده نشود و به صورت یک حس در تماشاگر پدید آید. من به دنبال ایجاد خردمندی برای تماشاگران نبوده ام، بلکه به دنبال ایجاد درک واقعی این اتفاق در وجود تماشاگر بوده ام.
