دعای روز بیست و هشتم ماه رمضان

بسم ا... الرحمن الرحیم

اللهم وفر حظی فیه من النوافل 

 واکرمنی فیه باحضار المسائل

و قرب فیه وسلتی الیک من بین الوسائل

یا من لایشغله الحاح الملحین

خدایا سرشار کن بهره ام را در این ماه از انجام مستحبات و نوافل و گرامیم دار به یاد داشتن مسایل و نزدیک گردان در آن وسیله ام را بسویت از میان سایر وسایل ای که سرگرمش نکند سماجت سماجت کنندگان

شرح دعا به قلم استاد محدثی

گرچه ره تاریک است،

و پر از وسوسه شیطانی است،

لیک... خورشید هدایت با توست

گام «اخلاص» تو را می یابد، تا به منزل برسی.

کوله باری بردار،

زاد و ره توشه ای از «صبر» و «یقین»

زرهی از«تقوا»

مشعلی از«ایمان»

راه... جز با قدم «صدق» نمی گردد طی.»

مستحبات و نوافل، نگهبان واجبات است. و آن که غیر از واجبات هیچ عمل مستحبی انجام ندهد، امکان خلل و لطمه در واجباتش هم وجود دارد. انجام مستحبات، چون از روی علاقه است نورانیتی خاص می آورد.

وقتی نماز شب بخوانید، یا روزه مستحبی بگیرید، یا صدقت استحبابی و انفاقات، انجام دهید، وضوی مستحبی بگیرید، نافله های شبانه روزی بخوانید، احساس می کنید زمینه پاکی دل و تقوای قلب بیشتری پیدا کرده اید. این است بهره مستحبات و«حفظ نوافل»، که از خداوند خواسته ایم در این ماه و این روز، بهره ما را از«نوافل»، فراوان بگرداند.

*به «خواسته ها» رسیدن

کرامت، در آنست که انسان به خواسته هایش برسد. «مسایل» انسان، اگر برآورده نشود، و اهداف انسانی بشر، اگر تحقق نیابد، نوعی وازدگی و سستی پیش می آید.

آنچه را«می خواهیم»، باید در طلبش بکوشیم، تا به آن برسیم. از خداوند خواسته ایم که با احضار آن خواسته ها، ما را مورد اکرام و گرامیداشت قرار دهد و ما را در رسیدن به نیازها و خواسته هایمان توفیق دهد. در اینجا«وسیله» هم لازم است. راه به سوی خدا، به اندازه شمار همه افراد است:«الطرق الی ا... بعدد نفوس الخلائق»

ولی از کدام راه باید رفت که زودتر رسید؟! کدام وسیله، ما را به خدا، نزدیک تر می کند؟ «شهادت، یک راه میان بر است که انسان را به خدا می رساند». پس، شهادت هم، یک«وسیله» است برای«قرب». قرب به خدا، هدف است. از طریق عمل صالح و تقوا می توان به خدا رسید. نیز، از طریق ایثار و گذشتن از مال و جان!

بیراهه رفتن ها، دور افتادن ها، از قافله عقب ماندن ها، به خواب رفتن ها، همه آفت سلوک است. باید راه راست رفت. نزدیک ترین راه، «صراط مستقیم» است. همچنان که نزدیک ترین فاصله میان دو نقطه را«خط مستقیم» گویند.

«کاروان رفته و ما، مانده ز راه

گرد این قافله را می بینیم

«وادی ایمن» و منزلگه دوست

گرچه دور است، ولی

این قدر هست که بانگ جرسی می آید.

راه باید افتاد! ...»

اما این گونه نیست که هرکس به راه افتد، برسد! . به قول خواجه عبدا... انصاری، در تفسیر ادبی آیه«اهدنا الصراط المستقیم»: «نه هرکه«راه» را دید، در راه برفت، و نه هرکه رفت، به مقصد رسید! بسا کس که شنید و ندید، و بسا کس که دید و نشناخت، و بسا کس که شناخت و... نیافت! بسا پیر مناجاتی، که از مرکب فرو مانَد، بسا یار خراباتی، که زین، بر شیر نر بندد.»

*درسی از خداشناسی

خداوند، ندای این همه بندگان را در هرجا می شنود، و دعای همه را، به هر زبانی سمیع و مجیب است، اما پاسخ یک دعا و ندا، او را از دیگر نیازها و رازها و دعاها باز نمی دارد. این از ضعف ماست که اگر به کاری می پردازیم، از کارهای دیگر باز می مانیم. اگر گوش به صدایی می دهیم، صداهای دیگر را نمی شنویم. اگر توجهمان به چیزی جلب می شود، از چیزهای دیگر غافل می شویم. چراکه ما محدودیم و ناتوان. یا من لایشغله الحاح الملحین.

در قیامت کبری هم چنین است، در رسیدگی به حساب بندگان. راوی از امام علی(ع) می پرسد: خداوند در قیامت، این همه بندگان را چگونه می تواند محاسبه کند؟ امام پاسخ می دهد: همچنان که در دنیا روزی شان می دهد و رزق دادن به بعضی، مانع از رزق دادن دیگران نمی گردد.

آری... خدا شنوا و بیناست. از میان این همه شور و غوغای نیایش گران، صدای همه را می شنود و ندای همه را پاسخ می گوید. در دعای«جوشن کبیر»، بند( 99 ) می خوانیم:«ای خدایی که شنیدنی، او را از شنیدن دیگر مشغول نمی کند، ای خدایی که کاری، او را از کار دیگر باز نمی دارد، ای خدایی که سخنی، او را از سخن دیگر باز نمی دارد، ای خدایی که سؤالی، او را از سؤال دیگر، به اشتباه نمی اندازد، ای خدایی که چیزی، او را حاجب از چیز دیگر نیست. از خدایی که اصرار اصرارکنندگان، او را ملول و ناراحت نمی کند...»

آری! خدا لطیف و خبیر است. سمیع و بصیر است. مجیب الدعوات و قادر و تواناست